Het is 22.10 uur (de tijd is hetzelfde als in Nederland) en ik zit in het vliegtuig naar Zürich. Ik zit op stoel 10a,dezelfde als op de heenweg, naast de vleugel. Het is een Airbus 340-300. De vleugel is zo groot dat je er op kan voetballen. Stoel 10a is business class. Ik weet nu dat ik daarvoor geboren ben. :-) Je gaat zitten, meteen een drankje, luxe maaltijd, een paar glazen port. Dan een luxe toetje en dan komen ze langs met bonbons, zoveel je er maar wilt. Je wordt aangesproken met je naam en je colbert wordt keurig weggehangen.

Maar niet iedereen heeft zoveel luxe. Wij zijn in Nederland zo gewend aan een luxe leven dat je je soms dingen bijna niet kunt voorstellen. De chauffeur die mij telkens overal naartoe bracht, begeleidde me tot de coffeeshop waar ik een afspraak had met een of andere executive director.  We waren daar te vroeg en ik nam alvast een cappuccino en bood er hem ook een aan. Toen hij ervan zat te genieten vertelde hij dat dit de eerste keer in zijn leven was dat hij zoiets dronk. Hij kende het alleen maar van tv.
Waarschijnlijk heeft hij nu weer iets om op te scheppen tegen zijn vrienden en kennissen maar dom genoeg was het voor mij een complete verrassing.

De dag begon al vroeg. Om 3 uur werd ik wakker en was meteen klaarwakker. Dan maar een uurtje sudoku en dan tot half zeven wat liggen soezen. Met Ingo had ik de avond ervoor afgesproken dat we om half 8 zouden ontbijten. Hij wilde alles weten over mijn avond ervoor. Caroline vermoedde al dat ik om die tijd aan het ontbijt zou zitten. Ze was niet van plan te ontbijten maar dat kwam ze speciaal doen om mij gedag te zeggen. Zij verbleven beiden in het hotel en werken een periode in Zuid Afrika. Ingo, een jongeman van 26 jaar, was het weekend naar Duitsland terug geweest om een bruiloft bij te wonen.
Zijn vlucht van PE (Port Elizabeth) naar Joburg (Johannesburg) was omgeleid en hij miste daardoor zijn internationale aansluiting en daardoor de trouwerij, gelukkig niet die van hemzelf. Maar ja, hij had zijn vriendin weer even gezien. Nu ziet hij haar pas weer in december. Maar goed dat je videoconferenties kunt houden. Caroline had zondag haar echtgenoot naar het vliegveld gebracht. Pas in oktober zien ze elkaar weer. Zondagavond zaten we allebei op het terras van het hotel en hebben we samen een fles rode wijn soldaat gemaakt. Nou ja, zij ¾ en ik minder dan een kwart. Er bleef nog een randje over.
Zo lang bij Lucia vandaan zou niets voor mij zijn. Ik vond het zo al mooi genoeg.

Maar goed, aan het ontbijt werden de verhalen uitgewisseld en daarna gingen ze naar hun werk. Met Ingo houd ik nog mailcontact.
Ik ging mijn koffer inpakken en was ruim op tijd klaar. Om half 10 werd ik door mijn chauffeur opgehaald en naar het instituut gebracht. Lilian, de directrice, zou om 10 uur aanwezig zijn. Ik had haar al dagen niet meer gesproken, alleen door de telefoon; ze had de varkensgriep. Het was belangrijk dat ik haar sprak want ik moest mijn rapport met haar bespreken. Omdat ze veel te laat kwam, had ik op de piano even een liedje uitgezocht dat ik naderhand voor het team heb gezongen en gespeeld.

Maar goed, de bespreking duurde even en later zaten we al weer lachend aan tafel. Wat toespraakjes heen en weer en ik werd bedankt voor de inspiratie die ik gegeven had en toen op weg naar het vliegveld om het vliegtuig te pakken dat van PE naar Joburg vloog. En nu ben ik dus op weg naar Zürich waar ik morgenochtend aankom om vandaar naar Amsterdam te vliegen en daar de trein naar Almere Centraal te pakken om aldaar mijn lief weer in de armen te sluiten.

Ze denken allemaal dat ik uit het noorden van Engeland kom, ook de Engelsen. Nu was mijn moeder Engelse en ik sprak eerder Engels dan Nederlands dus als je al die weken alleen maar Engels spreekt, schrijft en denkt, is dat wel logisch. Het rapport is ook in het Engels en dat moet nog besproken worden in Den Haag als ik terug ben. Dan wordt een beslissing genomen. Ik ben benieuwd.

Ik had al eerder iets gezegd over het gebouw en dat het er hartstikke koud is. Sommige mensen zitten met hun jas aan te werken. Dit is Genene (spreek uit Dzenien). Ik denk dat het een soort verbastering is van Janine. Van haar had ik het cadeautje gekregen waarvan je een foto zag in een van de vorige verslagen.

Tja, het laatste verslag was ge-update tot het einde van de zondagochtend. Toen heb ik de auto gepakt en ben bij Mc Donald’s een appelgebakje gaan eten. Die kun je in Nederland niet meer krijgen en ze zijn heerlijk. Daarna ging ik over de boulevard wandelen met allemaal leuke kraampjes.

Daarna een stukje gereden –ik had een auto in het weekend- en nog even langs een township  om te kijken hoe dat er uitziet. Niet erin, dat is te gevaarlijk. Over het algemeen is het gewoon een verzameling hutten van oude rotzooi en wat golfplaten. Het is echt heel erg, maar ja. Toen ik terug kwam in het hotel kon ik nog net de man van Caroline gedag zeggen, een onvervalste Schot.

Op maandag had Lilian zich al ziek gemeld. Ze belde me nog maar ik kon haar niet eens verstaan. Ten eerste omdat haar neus dicht zat en ze barstte van de koorts en ten tweede omdat ik zo doof als een kwartel aan het worden ben. (Zijn kwartels eigenlijk wel doof?)
Dat vond ik heel vervelend. Natuurlijk voor haar omdat ze ziek was maar ook omdat ik nu tijd te kort zou hebben om met haar te spreken. De workshop die ik gepland had om aan het team te geven had ook geen zin; daar moest zij ook bij zijn. Jammer, met behulp van Arthur, mijn maatje bij het geven van de instructeursopleidingen had ik iets heel leuks bedacht. Maar goed, misschien komt er een volgende keer.

De dagen en avonden na het weekend kenmerkten zich door het schrijven van het rapport en de gesprekken met een aantal vips. De gesprekken waren erg succesvol en kunnen heel wat opleveren voor de school.

Ook was het nog Springday waarbij de leerlingen overal gingen optreden en zich laten zien met corsages die op school werden gemaakt. Wat ze nou allemaal precies deden, weet ik niet meer maar op school was het een drukte van belang met al die bloemen.

Maar op woensdag ging de school naar een concert in de “Feathermarket”. Daar werden vroeger struisvogelveren verhandeld. Van de grote ruimte is een concertzaal gemaakt en men heeft er een groot orgel in geplaatst. We kregen een orgelconcert, met trompet en trombone. Later ook nog een klein doedelzakensemble. Het geheel werd afgesloten met een groot schoolkoor.

Dat koor is heel goed getraind en kan een prachtige toon zetten maar bij de hoge tonen kromp ik af en toe in elkaar. Nog even oefenen dus. Hun laatste nummer, You’ll never walk alone, was echt geweldig. Het klonk zo mooi dat ik er een brok in de keel van kreeg.

Eenmaal terug in de school werd ik vergast op muziek van de leerlingen: blokfluit, marimba, zang, viool, klarinet, trompet en drum.

Het was heel leuk. Ik bedankte ze door op een halve en op een hele blokfluit te spelen en te eindigen met zang en piano. Ik zong een “wit” liedje voor ze, 'The old feather bed' van John Denver. Meteen gingen ze allemaal meeklappen en dansen.

Ik zou naar Pumba Mesengi of Pumba Serengeti gaan en een braai bij Lilian bijwonen. Een braai is naar hun zeggen een “echte” bbq.
Omdat Lilian ziek was, veranderden de plannen. Alleen de braai zou doorgaan.
Wie schetst mijn verbazing dat de braai in Pumba was, een wildpark. Met het team van foto (op een na) gingen we die middag met het schoolbusje naar Pumba. Daar werden we opgewacht en kregen wat te eten en te drinken. Daarna de jeep in. In de jeep waren dekens, mutsen en dassen. Die had je wel nodig ook want het was behoorlijk koud, zeker op de terugweg in het donker later op de avond. Het was geweldig, leeuwen, leeuwinnen, zebra’s, giraffen, stekelvarkens, cheetahs en heel veel andere dieren. Het was geweldig. Ik hoorde toen dat een giraf een heel groot hart heeft van wel 25 kilo omdat hij het bloed helemaal dat hele eind moet oppompen.
Heel droog merkte ik op: “Nu weet ik waarom ik zo’n groot hart heb”.

Ik nam nog een prachtige sfeerfoto van de horizon waar je de dieren in de avondlucht ziet afsteken, zo’n tafereel als je vaak in een film ziet. En dat met een compact cameraatje. De volgende keer neem ik mijn spiegelreflex mee. Met zo’n compact camera neem je een foto van een bepaald moment. Je klikt en het duurt even voordat hij reageert en de kop van de giraf is net weer verdwenen.

We kwamen aan bij de plek waar de braai gehouden werd. Het was niet een hele echte braai, zeiden mijn teamleden maar het leek er erg op. De plek was prachtig, een afdak in Afrikaanse stijl met daaronder een open haard voor de barbecue. Daarvoor een soort lage toonbank waar voedsel stond. Net onder het afdak vandaan stond een prachtig mooi gedekte tafel en daarvoor een kampvuur met daaromheen stoelen. Dat onder een wolkenloze sterrenhemel met helder maanlicht. Prachtig! Later kwam er wat bewolking opzetten, kleine wolken die redelijk snel langs de sterrenhemel joegen. Als er op dat moment trommels hadden geklonken had je je regelrecht in een film gewaand.

Toen we gingen eten, werd er eerst gebeden. Omdat ik weet dat dit vaak gebeurt, vroeg ik meestal aan tafel of men niet eerst wilde bidden en elke keer was dat ook zo. Deze keer was ik zo overweldigd door de omstandigheden dat ik er totaal niet aan dacht. Maar Tiaan (een afkorting van Christaan), een diepgelovig man, herinnerde me er even aan.
Hij ging voor in het gebed en dankte God dat zij dit door de aanwezigheid van Phillip mochten meemaken, hij dankte God dat ze met mij hadden mogen kennismaken en vervolgens voor het vele voedsel. Ik was werkelijk ontroerd.

Daarna begon de terugreis door het donker. Het was wel fris maar het was een enorme belevenis. De schijnwerper ging in het rond maar als hij op dagdieren scheen, werd hij snel afgewend. Alleen dieren die ’s avonds en ’s nachts leefden werden beschenen. De dagdieren zouden anders een te gemakkelijke prooi zijn. Je reed op die manier door een tunnel van licht met veel oplichtende ogen, een prachtig groot stekelvarken en ook weer de cheetahs.

Ook die werden niet verlicht. Cheetahs zijn overal bang voor, zelfs voor een gier; als ze beschadigd worden, kunnen ze niet meer hard rennen. Ze zijn sneller dan een Ferrari, in 3 seconden 100 km per uur. Een cheetah heeft nog nooit een mens aangevallen. Hier en daar een kadaver, een genetkat die de gids al in geen vier maanden gezien had en tenslotte Koning Leeuw tussen witte afgekloven beenderen. Hij kon wel verlicht worden. Het was een witte leeuw.

Majestueus zat hij daar, de kop fier opgeheven. Af en toe gaapte hij en zag je de enorme vervaarlijke tanden in het donker schitteren. Bijna alles wat er aan wild te zien is, heb ik ook gezien. Jammer dat ik het niet met Lucia kon delen. Het was fantastisch.

Daarna terug naar PE en de volgende dag via Joburg naar huis. Ik neem het plaatselijke slang al over.

Op de heenreis moest ik in Zürich met een metro 5 minuten rijden om in de internationale vertrekhal te komen. Op de terugreis gingen we met de bus naar de Schengenhal. In Nederland hoefde ik niet meer door de douane. Dat was in Zwitserland al gebeurd. Eerst alles op de band, computer apart, riem af, colbert uit en nog ging het alarm af. Een vrouw haalde me op en bracht me naar een hokje. Helaas werd ik door haar manlijke collega gefouilleerd. Niets gevonden natuurlijk. Toen weer aankleden en inpakken en de aansluiting naar Amsterdam halen.

Deze laatste regels schrijf ik thuis. Het slapen in een vliegtuig is niet geweldig dus het wordt vanavond vroeg naar bed.
De reis zit erop, het rapport is klaar en verstuurd en het was een geweldige ervaring.
Ik ben al benieuwd naar de volgende missie.

Groet,
Phillip.