Protea Hotel Keurbooms River Plettenberg Bay
http://www.proteahotels.com/protea-hotel-keurbooms-river.html

Het ging om een van de appartementen aan het zwembad, daar kon ik een weekend heen. Maar ja, in je eentje is ook niet alles en behalve dat. Als ik gedoken heb en misschien zeeziek ben geweest is het ook niet alles om zo’n 250 km te gaan rijden. Maar ik denk wel dat ik heel veel gemist heb. Klik maar op de link.
De volgende dag ging ik duiken en het is maar goed dat ik niet ben gegaan want na afloop heb ik een paar uur geslapen en de rest van de dag was ik wat katterig.

Ik was al helemaal happy toen ik opstond; geen wind. Naar de duikschool, spullen passen en toen naar het strand voor de briefing. Ik wilde een buddy met minimaal een horloge want ik had niets bij me. Toen de Zodiac de zee in duwen en voordat hij te hoog kwam te liggen, mochten de dames en ik alvast de boot in. Soms heeft ouder worden voordelen.
En daar ga je dan met zijn allen met een bloedgang er vandoor.

Er waren prachtige dingen te zien zoals je hiernaast wel ziet. Maar het zicht was echt slecht; dit was een toevalstreffer. We zagen zelfs een haai wegschieten tussen de schoorstenen van dit oude marineschip dat in 1986 gezonken was en op zo’n 20m diepte ligt. Ik weet niet wat voor haai het was maar te zien aan zijn schichtigheid kon het wel eens een shyshark geweest zijn.

Zo’n shyshark, de naam zegt het al, is erg schuw. Hij doet aan struisvogelpolitiek. Als je hem te dicht nadert en hij kan moeilijk wegkomen, draait hij zijn staart voor de ogen zodat hij je niet ziet. Ik nam nog snel een foto maar niets te zien. Of ik was te laat of hij was niet te zien door het slechte zicht maar hij stond er niet op. Hiernaast zie je een vis met grote ogen. Die heeft hij wel nodig in zulk water.

Hier zie je, op zeer korte afstand een vis wegzwemmen. Dan krijg je een idee hoe het zicht was. De witte vlekjes die je ziet is het weerkaatsen van de flitser door organisch zwerfvuil in het water

Hiernaast zie je wel hoe mooi het had kunnen zijn. Deze foto is van korte afstand genomen maar door het troebele water ziet het er zo uit. Onder water op 20 meter was zelf nog een enorme deining. Meestal is dat na een paar meter weg maar nu werd je eerst meer dan een meter de ene kant op geslingerd en dan weer terug. In het begin probeerde ik me nog wast te houden aan het wrak maar ik had geen handschoenen aan en in no time lagen mijn handen open.

Op mijn linker middelvinger zag ik een zwart vlekje; rood zie je niet meer op die diepte behalve als je licht op schijnt. Het beste was om je maar te laten meenemen en het was onvermijdelijk dat je dan soms de biomassa van het wrak, of bij de tweede duik het rif, aanraakte. Maar deze massa gaat ook mee in de deining en is zo soepel dat je het niet kapot maakt. Ik was al bang dat ik mijn naam, lid van DTA (niet Duikteam Almere maar Demolition Team Almere) eer zou aandoen. Dat viel gelukkig mee.

Ik kreeg het toch koud, maar mijn buddy nog eerder dus na een minuut of veertig gingen we naar boven en na de verplichte drie veiligheidsminuten kwamen we boven. We gaven het ok teken en de zodiac kwam ons ophalen. Dan was je er nog niet. Je greep de kant beet, gaf fototoestel aan, dan de loodgordel afdoen en aangeven, dan de fles afdoen en aangeven. Nu is zo’n boot behoorlijk hoog en ik had kleine binnenflippers aan. Erg hoog kwam ik dus niet en ik werd de boot in getakeld door een paar stevige kerels.:-)

Eenmaal aan boord zat ik toch te rillen van de kou maar na een minuut of vijf was dat over. Toen de boot het strand naderde, gaf de schipper vol gas en de boot schoof meters ver het strand op. “Goed vasthouden,”’ riep hij en dat was ook wel nodig.

Even gedoucht en toen in de zon, spullen opnieuw optuigen en toen de tweede duik. Bij dat rif was het zicht helemaal slecht. Jammer dat het geen aflandige wind was, dan heb je namelijk helder water. Goed opletten dat je in de buurt van de divemaster bleef, want zij had een drijfboei aan een lijntje vast. Toen we naar boven gingen, waren we dus allemaal in de buurt van de boei. Weer hetzelfde ritueel om aan boord te komen en toen merkte je het effect van de kou echt. Ik had moeite om mijn loodgordel aan te geven.

Terug in het hotel heb ik een paar uur geslapen, vermoeid door de koude, de druk en het effect van de enorme deining op mijn lichaam. Maar goed,ik heb weer een klein avontuur beleefd! :-)

Ik had al eerder iets verteld over het gebouw, dat uit 1906 stamt, het was het gebouw van de havenmeester. De haven is nog steeds tegenover het gebouw maar gaat wel verplaatst worden. De schepen zie je al van  verre aankomen. De meeste schepen zijn zo groot dat het wel eilanden lijken.

In het gebouw zie je duidelijk de verschillende Hollandse invloeden in de afbeeldingen en taferelen op de tegels in de open haarden en in de originele glas-in-lood ramen. Op een van de foto’s zie je een klaslokaal. Je ziet dat het geen flexibel meubilair is dat gericht is op samenwerken. Ze zijn er blijkbaar nog niet achter dat samenwerking enorme vooruitgang kan betekenen. De mens heeft een redelijk intelligentie, maar breng dat bij elkaar en de mensheid is tot grootse dingen in staat. Jammer genoeg werkt dat ook de negatieve kant op.

De muren van dit oude gebouw zijn zo dik dat het de warmte buiten houdt. Veel mensen zitten dan ook met hun jas aan of met dikke truien of vesten. In de zomer is dat wel lekker.

Vrijdagavond woonde ik een soiree bij in het huis van Lilian Niemann, de directrice van de school. James Bester,de zoon van iemand uit de sociale kring van Lilian gaf daar een concert. Natuurlijk was ik niet de enige genodigde maar het was wel een select Zuid Afrikaans gezelschap. Ze spraken Afrikaans onder elkaar. Ik kon het redelijk verstaan maar niet alles. Misschien als uit Drenthe of komt is het beter te verstaan. Voor mij klinkt het boers, het dialect waar het dan ook uit is ontwikkeld.

Ik praat gewoon Nederlands met een boers accent. Natuurlijk helemaal fout want het klinkt mij belachelijk in de oren maar het werkt wel. En daor gaot ut toch om  niewaor. :-) Hier speelt James op de babyvleugel. Hij studeert nog aan de Royal Academie of Music in Londen en hoopt binnenkort zijn master te behalen. Ik heb ook een klein stukje gefilmd om het te horen en te zien hoe ongelofelijk snel zijn vingers over het toetsenbord vliegen. Dat bestand is echter te groot om mee te sturen.

Na afloop had ik nog eren levendige discussie met James over klassieke muziek en dat ik dit ook bij kinderen op de basisschool introduceerde toen ik daar nog lesgaf. Hij vroeg hoe ik dat deed. Wel ik nam altijd stukken waar je je wat bij kon voorstellen of waar een verhaal bij was. Ik gaf als voorbeeld Ouverture Egmont van Beethoven en hoe de kinderen hun adem inhielden als de muziek aangaf dat de bijl viel en het toen even stil viel. Lilian, een oud muzieklerares keek me na afloop verbaasd aan. Dat had ze niet achter me gezocht. Maar ja, naarmate je ouder wordt, doe je toch steeds meer ervaringen op nietwaar. Zeker als je nieuwsgierig blijft en het kind in je niet laat verdwijnen.

Ik vertelde al eerder dat ik van Echnaton in Almere geld gekregen had om aan ontwikkelingshulp te besteden. Van Helen Parkhurst kreeg ik een grote hoeveelheid schrijfmateriaal. Dit laatste was niet nodig had de landencoördinator tegen mij gezegd. Niets is minder waar, maar dat loopt niet weg. Ik kan het op een volgende missie gebruiken.

Ik kreeg nog wat van een Duitse jongman hier en heb het geld als volgt besteed. Ik heb de school geld gegeven om de schrijnendste gevallen enigszins te lenigen van mensen die het schoolgeld niet kunnen betalen. Verder heb ik in een van de plaatselijke winkels voor 400 Rand aan pennen gekocht. Het tekort heb ik zelf aangevuld.

Het is nu zondag 11.20 uur, dezelfde tijd als in Nederland. Ik heb dit verslag alvast geschreven omdat het te vroeg was om weg te gaan. maar zodra dit naar jullie verstuurd is, pak ik de auto en ga op pad. Ik ben nu helemaal bij tot zondag 30 augustus 2009 om 11.20 uur.

Groet,
Phillip.