I want to walk away from the robots”. Dat zei mijn chauffeur vanmorgen toen hij ergens de hoek om ging terwijl hij me naar een belangrijke meeting bracht.
Natuurlijk dacht ik dat hij ergens bang voor was dus ik was stomverbaasd. Bang voor robots? Nu heb ik hier nog geen auto gereden. Ik kon er wel een krijgen voor de gehele periode maar dat vond ik echt flauwekul omdat het telkens 5 minuten rijden was naar het instituut waar hij dan de hele dag voor de deur zou staan en in de omgekeerde richting voor het hotel de hele nacht. Dit weekend heb ik wel een auto.
Maar goed, ik maar denken waar is hij bang voor? Zo eng ziet het er hier niet uit tot het ineens tot me doordrong dat hij stoplichten bedoelde. De verkeerslichten worden hier robots genoemd.

Vanmorgen had ik een meeting met een dame die belangrijk kan zijn voor het instituut. Deze charmante dame wil dat wel maar wel onder bepaalde voorwaarden. Daarmee moet ik hiermee nog aan de slag. Als ik weer in Zuid Afrika kom, wil ze met mij lunchen. Het was een geweldig plezierige en nuttige ontmoeting en discussie.

Ik moet nog een paar dingen onderzoeken en dan kan ik aan mijn rapport beginnen. Ik spreek ook belangrijke mensen van buitenaf en wat die zeggen plus mijn eigen observaties heb ik al gebruikt om met de directrice te praten. Het is belangrijk dat dit instituut blijft voortbestaan want het is de enige is zijn soort. Het gaat om 2e kans onderwijs, achterstandsbuurten, townships en de streek eromheen.

Er zijn heel veel economische aspecten  die de school parten spelen, trouwens het hele land. Er werken nu veel arbeiders aan de stadions en infrastructuur (wegen en zo) in verband met de wereldkampioenschappen voetbal volgend jaar. Maar als die zijn afgelopen, gaat de werkloosheid oplopen. Daarnaast hebben ze te maken met de provinciale overheid die mensen in dienst heeft die geen overzicht hebben over wat ze doen. De fouten die zij maken hebben een sneeuwbaleffect. Dat heeft weer zijn wisselwerking op de criminaliteit die weer van kwaad tot erger gaat. En het is hier al zo’n ingewikkelde maatschappij.
Je hebt de blanken, de gekleurden, de zwarten, de Chinezen, de Aziaten en ga zo maar door.
En daar hebben ze ook beleid op, heel duur beleid maar deels nodig. Dan hebben ze nog regeringsleiders die van alles beloven waarbij je van tevoren weet dat ze het never nooit waar kunnen maken. Daar is Nederland nog niets bij. Ik ben blij dat ik in Nederland woon.

Als je bijvoorbeeld kijkt naar dit instituut. Het is opgericht in de jaren 90 van de vorige eeuw. Toen werd de directrice gerespecteerd en was belangrijk om wat ze deed. De situatie is nu anders. Nu wordt ze verguisd en heeft ze de grootste moeite om het instituut, het enige in zijn soort hier, in stand te houden. Het is werkelijk bewonderenswaardig wat ze doen want ze moet telkens tegen de stroom in roeien en het houdt maar niet op.

Gisteren had ik voor de tweede keer een ontmoeting met emeritaat rector magnificus van de universiteit hier in PE. (Ze noemen Port Elizabeth PE en Johannesburg Joburg; ik begin ook al zo te praten). Ik heb hem kunnen overtuigen van het belang van zijn inzet en hij gaat zijn invloed uitoefenen op verschillende plaatsen. Dat vergemakkelijkt wellicht niet alleen het verkrijgen van goedkeuring van onderwijsprogramma’s maar het zal waarschijnlijk enige miljoenen rands kunnen opleveren omdat de provincie eindelijk betaalt en meer op tijd.

’s Middags had ik nog een bespreking met de financial manager over de financiën. Daaruit zijn wat zinnige voorstellen naar voren gekomen over kostenbesparingen, inzicht in kosten, opbrengsten en bedrijfseconomische en statistische voorspellingen voor het instituut zelf. Gelukkig had ik een accountantsrapport bij de hand van een Nederlandse accountant die hier eerder was, dat scheelde een hoop werk.
Overigens, als je dit werk doet moet je goed met onzekerheid kunnen omgaan.
Dat is mijn ervaring tenminste tot nu toe.

Ik was uitgenodigd om het weekend door te brengen in een luxe appartement. Dat ligt halverwege hier en Kaapstad en is 3,5 uur rijden. Het is een prachtige omgeving maar ik heb toch besloten er geen gebruik van te maken. Ik moet morgenochtend heel vroeg op om te gaan duiken hier in de Indische Oceaan (het waait weer behoorlijk, ik hoop dat het morgen wat rustiger is) en na het duiken ben ik altijd wat suffig. Om dan zo lang te gaan rijden is veel te gevaarlijk; ik ben zo iemand die achter het stuur in slaap valt.

Vanavond ben ik uitgenodigd voor een soiree in het huis van de directrice. Ik word echt in de watten gelegd. Nou moet je oppassen met het vertalen van uitdrukkingen en gezegdes want als ik dit hier letterlijk zou vertalen, zou ik vreemd worden aangekeken. Het zou dan iets zijn van: I’m getting laid in the cotton. Daar kun je natuurlijk echt niet mee aankomen.
Dat verwennen is natuurlijk een weekmakertje maar er is vooral sprake van boerengastvrijheid zoals ze dat hier noemen. Ik vind het wel leuk, dat verwennen, maar het beïnvloedt mijn oordeel niet. Dat zou trouwens een slechte zaak zijn.

De laatste paar avonden zat ik aan aan het diner met een paar Zuid Afrikaanse dames, social workers die hier een computercusus kwamen volgen. Dat was erg gezellig en je hoort nog eens wat.

De dame in het wit is de kokkin. De dame linksonder is fors gebouwd en toen we het onder het eten hadden over te veel eten en afvallen zei ze dat haar man zou denken dat ze seropositief was als ze magerder terug zou komen.

Dat deed me denken aan de man die ergens een geslachtsziekte had opgelopen en zijn vrouw had besmet. Hij had bij de dokter pillen voor hen beiden gehaald en een reisje naar een exotisch oord besteld. “Schat”, zei hij, “ ik heb een leuke reis besteld maar daar zijn wat ziektes waar we medicijnen voor moeten slikken en dat zijn deze pillen” . Het is waar gebeurd (niet met mij hoor) en zijn vrouw geloofde het. Waarom ook niet, al hoef ik daar niet mee aan te komen.

Mijn verhaal is niet chronologisch want in het volgende verslag komen wellicht  ook gebeurtenissen naar voren die al eerder hebben plaatsgevonden. Het is nu vrijdag en donderdag vlieg ik weer naar huis alwaar ik vrijdag zal aankomen.

Behalve het werk staan mij nog wat heel leuke dingen te wachten. Ik houd jullie op de hoogte.

Vanuit een fris Zuid Afrika (op de foto zie je hoe dik gekleed de dames zijn, gisteravond zaten ze met hun jas aan zoals veel mensen hier in het instituut) groet ik jullie.

Phillip de Graaff.

NB

Zou ik bijna vergeten te vermelden. Daarnet kwam een van de medewerksters om mij een klein cadeautje te overhandigen namens haarzelf. We hebben het samen geopend, iets Zuid Afrikaans en handgemaakt. Straight out of her heart, ik was werkelijk enigszins ontroerd. Wat er in zit, ga ik niet verklappen want ik ga het aan Lucia geven als ik thuiskom.
Ik heb de foto iets groter gelaten opdat je de tekst kunt lezen die ze op het kaartje heeft geschreven.
Dit is echt fantastisch!!!!!!!