Hier dan het tweede verslag.
Ik eindigde het vorige verslag met te vertellen dat ik meer zou uitweiden over wat ik hier doe.

Zoals ik al schreef, ik ben hier voor het Vehicle project. Dat is Vocational Education for Higher LEvels.
Dat houdt in dat het bedoeling is om te bewerkstelligen dat het “hoger” beroepsonderwijs beter aansluit bij het bedrijfsleven. Daarnaast kijk ik in dit ene geval ook nog naar de financiën. Daartoe heb ik een aantal gesprekken met een aantal mensen binnen dit onderwijsinstituut. Het instituut biedt 2e kans onderwijs en onderwijs voor kinderen uit de “slechtere” buurten, de townships en de omgeving rond Port Elizabeth waar dit instituut gevestigd is. Er wordt goed onderwijs gegeven en er komen ook kinderen uit gewone gezinnen. Het onderwijs is goedkoper dan alle andere instituten eromheen. Toch moeten ze worstelen voor hun bestaan. Het gebeurt regelmatig dat ouders het schoolgeld niet kunnen betalen en een vangnet is er niet. De provincie is ook heel laks met het betalen van de subsidies.

Port Elizabeth is het Detroit van Zuid Afrika maar door het inzakken van de auto industrie sluiten veel bedrijven de deuren en neemt de werkloosheid toe. Dat zie je in Europa ook maar hier is zoiets een ramp voor het gezin. In de townships zie en hoor je de kinderen bidden en God danken voor de maaltijd die er niet eens komt. Het is echt heel erg.

Ik ben nu aan het onderzoeken of en hoe ze beter met hun financiën om kunnen gaan en hoe ze betere statistische voorspellingen kunnen doen wat betreft leerlingaantallen en cash flow. Mijn belangrijkste taak is om te onderzoeken of en zo ja hoe we dit instituut kunnen helpen om de educatie beter aan te laten sluiten bij de eisen van het  bedrijfsleven. Als ze in aanmerking komen voor hulp en dat wordt in Nederland door de projectgroep van PUM (Project Uitzending Managers) goedgekeurd moet ik een projectplan schrijven voor twee jaar, dit en de financiën ervan beheren en experts uitzenden voor trainingen, hulp, etc. Er gaat geen geld naartoe. Het is nadrukkelijk de bedoeling dat ze een hengel in handen krijgen opdat ze hun eigen vis kunnen vangen.
Alles moet in het juiste perspectief worden gezien. Het instituut is een bedrijf dat moet concurreren en in bedrijf moet blijven. Een belangrijke managements/bedrijfsdeskundige schreef eens dat je het kunt vergelijken met de fabel van de kip met de gouden eieren.
Als je te veel aandacht besteedt aan de gouden eieren ( het product) zal de kip minder eieren gaan leggen of zelfs stoppen omdat zij verwaarloosd wordt. Als je te veel aandacht besteedt aan de kip (het fabricageproces, de fabriek, etc.) dan zal de kip ook stoppen met eieren leggen. Ze moeten concurrerend blijven en creatief/inventief. Dat is goed duidelijk te maken met het volgende verhaaltje dat door de beroemde De Graaff in dit perspectief is gezet. Drie Belgen en drie Nederlander staan op het station. De Belgen kopen 3 kaartjes en de Nederlanders één. “Hoe gaan jullie dat doen”?, vroegen de Belgen. “Wij zijn inventief en creatief”, zeiden de Nederlanders. “Wacht maar af”. Ze stapten in de trein en toen de conducteur er aan kwam gingen de Nederlanders het toilet in. De conducteur klopte op de deur van het toilet en er werd een kaartje onder de deur door geschoven. De conducteur knipt het af en liep verder. “Dat is handig, dat moeten we onthouden”, zeiden de Belgen.
Aan het einde van de dag kwam dezelfde groep het station in lopen. De Belgen kochten één kaartje en de Nederlanders niets. “Hoe gaan jullie dat doen”?, vroegen de Belgen. “Wij zijn inventief en creatief”, zeiden de Nederlanders. “Wacht maar af”. Ze stapten in de trein en toen de conducteur er aan kwam gingen de Belgen het toilet in. Een van de Nederlanders klopte op de deur van het toilet en er werd een kaartje onder de deur door geschoven. ……………………..
De moraal van het verhaal moge duidelijk zijn.

Inmiddels heb ik gesprekken gevoerd met een aantal mensen in het bedrijf. Door de manier van vragen stellen voelen ze zich erg op hun gemak en wordt er veel verteld. Men voelt zich heel serieus genomen en ze hebben het idee dat er ideeën bij ze worden opgewekt. Dat gaat gelukkig heel goed. In gesprekken met de financieel manager heb ik al een aantal voorstellen kunnen doen waar ze wat mee kunnen.
Ik heb het idee mijn verblijf hier al terugverdiend is. De reis wordt betaald door het PUM maar mijn verblijf moeten zij betalen.

Er zijn ook bijeenkomsten ingepland met belangrijke mensen uit het bedrijfsleven. Vrijdag heb ik gesproken met professor Snyman, oud rector magnificus van de universiteit alhier.

Vrijdag zat ik nog te overleggen met Lilian Niemann, de directrice toen een medewerker binnenkwam i.v.m. de problemen die ze al 6 maanden met het computernetwerk hebben.
“De DNS server is corrupt”, had de computerexpert gezegd. “Deze problemen en dan de DNS server”, zei ik verbaasd, “ ik zou het ergens anders in zoeken”. Toch maar even Arjan, mijn zoon, gebeld en hem laten spreken met de medewerker. Die zei ongeveer hetzelfde. Ze wilde hem al gratis laten overkomen om hem een eind aan de computerproblemen te laten maken.

Eerder op de dag had ik al gehoord dat een groot aantal ouders met het probleem zaten hoe het schoolgeld te betalen. Van Echnaton had ik €100,- voor ontwikkelingshulp gekregen. Ik heb de creditor gezegd dat ik 600 Rand zou geven en dat zij daarmee enige nood moest lenigen bij de schrijnendste gevallen opdat een paar kinderen/studenten toch verder zouden kunnen gaan met hun scholing. Vandaag kreeg ik er nog eens 110 Rand bij van een Duitse jongeman met wie ik vandaag op stap was naar Addo Elephant Parc, een wildpark. Verder zou ik de rest van de 100 euro besteden om in de plaatselijke winkels schoolspullen te kopen en die aan de kinderen te geven.
Thuis heb ik ook nog een doos staan maar die is bedoeld voor Ghana waar ik binnenkort nog naartoe moet. Als ik trouwens geweten had dat de nood zo hoog was, had ik daarvan wat meegenomen hier naartoe.

Gisteravond sprak ik een vrouw in het hotel die het over een project had dat moest worden opgestart. Ik gaf daar mijn mening over en zei dat ze te veel geld wilde gebruiken voor dat ene project en dat ze daarnaast ook een minikredietsysteem zouden moeten opzetten à la Maxima. Ze moeten dan aan mensen kleine bijdragen/leningen vragen in plaats van grote bedragen. Ze kon in Engeland, waar ze vandaan komt, ook scholen vragen projecten op te zetten. Als mensen hun bijdrage niet terug willen en bij kleine bijdragen zijn dat er genoeg, kunnen die bedragen gebruikt worden voor een nieuw minikrediet. Ik heb haar de eerste donatie gedaan van 100 Rand.
Dat lijken allemaal enorme bedragen, maar een Rand is bijna 9 eurocent.

Vandaag ben ik naar een wildpark geweest. Het was fantastisch. Je kunt de auto niet uit, want dat is te gevaarlijk. Zo’n enorme olifant loopt zo zacht dat je hem echt niet hoort aankomen. Vanuit de bush staat hij zo voor je neus. Bovendien zijn er ook leeuwen, rhino’s, hyena’s en ga zo maar door. Deze drie hebben we vandaag niet gezien maar alle andere dieren wel. Morgen gaan we ergens anders heen.
Nadat ik wat foto’s in dit document heb geplakt en het verstuurd heb, ga ik nog wat documenten inkijken. Jullie horen nog van me.

Groet,
Phillip.