Alweer weg zul je wellicht denken en dat is ook zo, alleen ben ik nu in mijn eentje weg. Ik ben namelijk senior expert voor het PUM, meer senior dan expert maar dat hoeven zij niet te weten. In april al zou ik uitgezonden worden naar Ghana voor een missie maar na een storm was het dak daar van het instituut afgewaaid en is de missie uitgesteld.

Op het moment zit ik in Zuid Afrika voor een missie in het kader van het Vehicle project. Vehicle staat voor Vocational Education for Higher LEvels. Het is de bedoeling het “hoger” beroepsonderwijs beter te laten aansluiten bij het bedrijfsleven. Daartoe voer ik een onderzoek uit. Als ik vind dat het instituut dat ik onderzoek dit aankan, zal ik positief besluiten en vervolgens buigt een commissie van het PUM zich over mijn verslag., Als zij dat goedkeuren, word ik projectmanager, moet een projectplan schrijven en experts daarheen zenden. Als ik op een bepaald gebied zelf de skills heb, kan ik mezelf ook uitzenden. Ik moet ook af en toe terug om te kijken of het allemaal goed loopt. Het kan ook afgekeurd worden en dan wordt het dossier gesloten.

Afgelopen zondag om 16.30 uur bracht Lucia mij naar de trein en vertrok ik naar Schiphol. Daar wachtte het vliegtuignaar Zurich op mij. Als je meer dan 9 uur moet vliegen, vlieg je business en dat is hier zo. Natuurlijk bezocht ik op de verschillende vliegvelden ook even de businesslounge. In Zurich stapte ik op het vliegtuig naar Johannesburg. De vlucht duurde 10,5 uur en we vlogen dus de gehelenacht. Nu zit en lig je business altijd wat ruimer en gestrekter, maar helemaal plat gaat hij niet, zo’n 150 graden, dus het is af en toe tijgeren naar boven. Je eigen bed ligt echt beter. In Johannesburg had ik mijn koffer moeten oppikken maar omdat hij was doorgelabeld wis ik dat niet. Toen ik ging inchecken voor de binnenlandse vlucht naar Port Elizabeth hoorde ik dat ik mijn koffer moest ophalen. Die man was zo vriendelijk om met mij mee te gaan, met zijn pasje door allerlei personeelsdeuren. Weer half uitkleden, weer alles op de band. Mijn koffer was al van de band gehaald en ik kon hem zo meenemen. Toen weer 20 minuten teruglopen en vervolgens inchecken. Wel een leuk gesprek gehad met de employé die met me meeliep. Even snel naar de businesslounge. Normaal gesproken ben ik plebs dat economy vliegt, maar nu gedistingeerd business en toch gauw de businesslounge in.☻☺ We zaten met zijn tweeën in de business in het vliegtuig, luxe dus maar wel saai. Ze maakten een luxe salade voor mij klaar, maar ik zat nog afgestampt van 2 vluchten daarvoor. Het Haagen Dasz ijsje nam ik wel.

Na de landing in Port Elizabeth pinde ik snel even 1000 Rand, ongeveer €90,-. Tijdens het pinnen zag ik al een dame binnenkomen waarvan ik vermoedde dat het de directrice van het instituut was. Dat bleek ook zo te zijn, een blanke Afrikaander. Zij kwam mij ophalen in haar BMW Cabrio. Haar vechtgenoot heeft een bedrijf, die auto was niet betaald uit de opbrengsten van de school.

Eerst gingen we in het hotel inchecken, een guesthouse, enkele minuten lopen van het strand. Er was een prachtige binnentuin met palmen en een zwembad en gelukkig had de kamer een heerlijk bed.
Daarna gingen we lunchen, een werklunch en vervolgens reden we naar de campus. Het instituut is gesitueerd in een niet al te beste wijk en deels gehuisvest in een gebouw uit 1904, het gebouw van de havenmeester. Het is een prachtig gebouw, ook van binnen met fantastisch mooie open haarden, mooie houten lambriseringen, mooie plafonds, houtsnijwerk en ga zo maar door.

Ik werd aan wat mensen voorgesteld en kon toen een meeting bijwonen. Ik zal er niet over uitweiden maar dat ging er “iets” anders aan toe dan bij ons.

Toen ik in het donker bij het hotel werd afgezet en ik de code van het hek moest intikken (ja, de niet criminelen wonen hier achter de tralies) kon ik (met leesbril op) niet zien wat de nul was. Zou ik nu toch nog enigszins vermoeid zijn? De volgende avond kon ik het zonder bril gewoon lezen.

Ik had een paar dikke rapporten meegekregen maar ik ben maar gaan slapen. De volgende dag werd ik om half negen opgehaald door de directiesecretaresse en in het instituut aangekomen begon ik met gesprekken met verschillende mensen. Aan het eind van de ochtend bracht de chauffeur mij naar een winkelcentrum. Ik moest wat shampoo hebben, een adapter voor de stekkers en een simkaart voor mijn mobiel. Toen ik het meeste had aangeschaft ging even lunchen ineen restaurant aldaar, een sandwich in een heerlijke cappuccino. Toen ik daar zo zat vond ik wel heel spijtig dat ik dit moment niet met Lucia kon delen.

Onderweg naar het winkelcentrum.

Met een openbare telefoon belde ik de chauffeur dat hij me kon komen ophalen. Toen hij er was, vroeg ik of hij voor mij een simkaart wilde kopen. Ik moest me legitimeren en bewijzen in welk hotel ik verbleef. Dat laatste kon ik niet. Ik gaf hem 10 Rand en een chocoladereep voor de moeite. Daar zou hij zelf zo’n 3 uur voor moeten werken. Hij was zo gelukkig als een hond met zeven staarten zoals mijn schoonvader zich placht uit te drukken.

Terug in het instituut sprak ik ook met de Financial manager. Mij was namelijk ook gevraagd om naar de financiën te kijken. Vervolgens nog wat gesprekken en een meeting waarna Lilian, de directrice mij mee uit eten nam in een gewild Portugees restaurant in een zogenaamde slechte wijk. Haar man, Le Roux, schoof bij ons aan. Mij werden de garnalen aangeraden en die nam ik ook. Acht enorme garnalen, ik was afgestampt.

Na afloop bracht Lilian me naar het hotel. Inger was het niet, die zat voor zijn bedrijf een paar dagen in Kaapstad of een stad daar in de buurt. Inger is een jonge Duitse man die voor Basf in Zuid Afrika is. Ik ontmoette hem de eerste avond in het hotel bij het diner. Toen ik het erover had dat ik naar Adddo Elephant parc wilde, een wildpark, stelde hij voor met zijn tweeën te gaan met zijn company car. Dat gaan wij zaterdag dan ook doen. Ik ging die avond niet al te laat naar bed. Het nadeel was dat ik midden in de nacht al wakker lag, dus maar wat Sudoku en lezen gedaan.

Tijdens het ontbijt zat ik gezellig met Dirk te keuvelen. Dirk is een gepensioneerde Afrikaander die daar een week als vrijwilliger een cursus gaf voor mensen van een bedrijf. Na het ontbijt stond Guy, de financieel manager al weer klaar. Alvorens naar het instituut te gaan, liet hij me eerst een prachtig stukje kust zien.

Terwijl ik op het instituut aan het werk was, werd ik plotseling verrast toen een stel kinderen binnenkwam, het schoolkoor dat speciaal voor mij een concert kwam geven. Het was geweldig, zo mooi. Dat zoiets speciaal en alleen voor mij werd gedaan. Ze hebben ook een prijs gewonnen met een van die nummers. Het derde nummer werd op de drums gespeeld.

In het volgende verslag zal ik wat meer uitweiden over de situatie hier in het Zuid-Afrikaanse Detroit en over mijn werk hier.

Gr.

Phillip de Graaff.