Coral Bay, Australië, woensdag 29 januari 2009.

Op vrijdagmorgen23 januari landden we op Perth International Airport.
We namen illegaal de bus naar Domestic Airport en daarna een gewone taxi naar het verhuurbedrijf waar we een campertje hadden gehuurd. Het duurde even voor we daar weg waren en toen kon het grote avontuur beginnen. We lieten het eerst maar even een klein avontuur zijn en gingen naar een camping op 2 tot 3 minuten afstand van het bedrijf. Links rijden, links schakelen en ook nog de richtingaanwijzer links. In het begin deden we ook steeds de ruitenwisser aan als we de hoek om moesten. Maar goed, we vonden het niet verantwoord om na een nacht vliegen meteen een eind te gaan rijden.
Bovendien wilden we eerst nog naar Fremantle naar de beroemde markt en moesten we natuurlijk boodschappen inslaan. Een Toyotabus met verhoogd dak zou de komende tijd ons huis zijn.

Op de camping zijn keukens waar gas en/of elektra is om te koken, dat doe je dus niet in de camper. Vaak hebbende mensen zelf ook een keuken buiten onder een afdak.

Na inkopen te hebben gedaan bij Woolworths en ons verbaasd te hebben over benzineprijs (Aus$ 1,10,een dollar is op dit moment ongeveer €0,52), gingen we op zoek naar een Australisch telefoonkaartje. Een hoop heisa en hartstikke duur (voor die enkele keer was onze eigen simkaart toch goedkoper) dus terug naar de camping, eten en slapen.

Lekker uitgeslapen, de TomTom ingesteld (die hadden we namelijk meegenomen met kaarten van Australië, Nieuw Zeeland en de USA) en toen op naar Fremantle. We kamen precies uit bij de beroemde markt en hebben daar nog een goede cappuchino gedronken. Op deze markt staat Sunnyboy, een van oorsprong Nederlandse man die daar zonnebrillen verkoopt en de vader is van een bevriende duikinstructeur in Nederland.

Binnen gekomen op deze overdekte markt zag ik hem meteen. Ik kende hem absoluut niet en liep met uitgestoken hand op hem af.
“He, ben jij niet Herman Visser”? Heel verbaasd beaamde hij dat. Ik zei: “Heel lang niet gezien”. Aarzelend gaf hij mij een hand en stelde zich voorzichtig aan Lucia voor. Zijn gezicht was een groot vraagteken. Vervolgens zei ik: “Heel lang inderdaad, namelijk nog nooit eerder”. Toen was hij helmaal verbaasd, waarna ik heb verteld hoe ik dit alles wist.
Binnenkort is hij met zijn dochter in Nieuw Zeelanden en daar kunnen we wellicht het glas heffen. Jammer dat ik Cynthia (mijndochter) daar niet zie. Die zit daar op dit moment om een commercial op te nemen in een duur hotel met een personal assistant. Als wij daar zijn, is ze weer thuis. In Fremantle nog even rondgekeken en toen terug naar de camper; de dag was alweer om.

De volgende dag vertrokken wij naar het gebied met Batavia Beach waar in 1629 de Batavia gezonken was. De gehele bemanning werd gered maar er brak muiterijuit die 125 opvarenden het leven kostte. In 1963 werd het wrak ontdekt.

Hier in Australië gaat alles er gemoedelijk aan toe. Mensen komen nog bij elkaar zoals ik dat ken uit de jaren 50. De muziek die je hoort is ook vaak uit die tijd, ook veel country muziek. De jeugd heeft wel vaak zijn eigen muziek, met veel Amerikaanse schuttingwoorden. Toch hoor je dat niet zo vaak. In openbare ruimtes muziek als Blame it on the Bossa Nova en heel veel oude Engelse Folksongs. Mensen uit Perth die ik sprak, hebben daar hun auto en voordeur niet eens op slot.

’s Avonds een prachtige zonsondergang aan de Indische Oceaan beleefd. We hebben alle grote wereldzeeën nu gezien.

De volgende dag reden we naar Kalbarri door een natuurpark. Daar zagen we het eerste kangoeroe verkeersbord.

We hadden de camera’s in de aanslag, maar geen kangoeroe te zien. Hier zijn de kleine grijze kangoeroes en in het noorden de grote rode. We zagen ook geen enu’ s en geiten, wel doodgereden kangoeroes en emoes langs de weg. Op een plek waar we even stopten, hingen een paar vossen aan een hek, klaarblijkelijk om andere vossen af te schrikken. Je ziet dan meteen hoe het typisch Australische landschap eruit ziet.

Je moet trouwens wel erg oppassen met rijden, zowel voor de politie als voor de dieren.
Net als in  Nederland is de automobilist een melkkoe. De hoogste snelheid die je mag rijden is 110 km/u. Dat  is trouwens hard genoeg op de tweebaanswegen daar. Er gaat een weg van 5000 km van Perth langs de westkust naar het noorden en een stuk highway van 1428 km. Die berijden wij op dit moment. Je komt heel weinig auto;s tegen en je wordt nog minder ingehaald. Gsm bereik heb je niet. Als er iets gebeurt,ben je afhankelijk van een passerende automobilist.
Je kunt je in Nederland niet voorstellen hoe het eruit ziet, gewoon een strook asfalt door de bush en dat bij 50 graden in de zon met overigens prachtige struiken tussendoor.

In Kalbarri beleefden we Australiaday, een feestdag waarbij heel Australië vrij is en feestviert. Vlak voor we naar het vuurwerk gingen, kwam een van de campinggasten met wie ik had staan praten blij naar me toe om te vertellen dat er op het sportveld een groep kangoeroes rondhuppelde. We hebben ze gefilmd en gefotografeerd. Voor de foto’s was het echter te donker. Voor de Australiërs zelf was dit een gewoon tafereel, die liepen door.

De volgende ochtend stonden we pas om half tien op, dus vertrokken we van de camping en besloten onderweg op een geschikte stopplaats langs de weg te ontbijten. Urenlang reden we door de bush over de ‘snelweg’ met nauwelijks verkeer voor of achter ons.
We zagen wel bordjes BB120, BB80, BB20. Ineens begrepen we dat dit de afstand was tot Billabong waar je kon, nee moest tanken want voorlopig kwam je niets meer tegen. De benzine was daar ook een stuk duurder.

Tanken, koffiedrinken en weer verder door de bush met af en toe een dode kangoeroe langs de weg. Gelukkig rijdt Lucia ook,dan kan ik af en toe een tuk doen. Ik word toch wel slaperig van die warmte ondanks de airco.

Toen we afsloegen om door een natuurpark (tot nu toe zien ze er allemaal hetzelfde uit) naar Denham te rijden op het schiereiland aldaar, besloten we te stoppen bij uitzichtpunten op de kloof waarde Murchison doorheen stroomt.
Op een van de platforms raakten we in gesprek met wat Australiërs die daar een foto van ons namen met een prachtige achtergrond.

Daarna gingen we naar een andere plek om bij 50 graden een afdaling in de kloof te maken. Hoewel we water bij ons hadden, had Lucia de hitte en de behoefte aan water toch onderschat en ze werd wat duizelig. In de schaduw van een overhangende rots onderaan bij de prachtige ruige rivierbedding zat ze even bij te komen alvorens weer aan de beklimming van de kloof te beginnen.

In Denham op de camping aangekomen kregen we een plek waarbij we de camper zo konden neerzetten dat hij de wind voor ons opving. Het waaide zo hard dat de bus stond te schudden in de wind. We zijn langs de boulevard fish en chips gaan eten.

De dag erna reden we naar Monkey Mia waar we dolfijnen zagen en pelikanen. Onderweg stak een groep emoes op hun gemak de weg over. Door de eerdere ervaringen hadden we de camera's niet klaar. Maar ja, wij hebben het gezien. We hebben nog wat gesnorkeld. We mochten niet bij de dolfijnen zwemmen maar een eind verder. Ze kwamen helaas niet naar ons toe Wel hebben we een mooie witte rog gezien en verder wat klein spul. Ik zag nog een zeester. Ik maakte de camera klaar, wilde een foto maken en weg zeester. Wat restte, was de afdruk.

’s Avonds waaide het weer hard, maar niet zo erg als de dag ervoor.

Na het ontbijt maakten we ons op voor een lange rit naar Coral Bay aan Ningaloo Reef. Het is daar prachtig vooral voor duiken en snorkelen. De gsm werkt daar wel, maar van wifi zijn ze verstoken. Misschien lukt het om ergens een kanaaltje te vinden.

We reden door het natuurgebied terug en zagen al snel geiten, runderen en ook staken er verschillende malen groepjes emoes over. We hebben gefotografeerd en gefilmd maar ze zijn moeilijk te benaderen. Ongelooflijk als je bedenkt dat op hun gemak de weg over kuieren. Toen er een auto langs scheurde, renden ze snel de bush in.

De rit naar Coral Bay was lang en eentonig. Zo werkt dat vaak in Australië. Onderweg zagen we wat combinaties als op de foto. Op de achterkant zie je ‘Roadtrain’ staan. Het is een lange vrachtwagencombinatie met meerdere lange aanhangers. Tankwagens zie je vaak met nog een extra aanhanger met tank erachter.

We staan daar nu op een camping. De bus staat weer te schudden in de wind. Laat de beloning maar komen, hoewel veel wind en zeeziekte!!!!! Maar ik ga toch, dan maar zeeziek.
Als de schemering gaat intreden, gaan we nog even kijken of de kangoeroes kunnen vinden.