Dit is dan echt het laatste verslag. Ik eindigde het vorige verslag met konijnen scheren.
We stopten daar en gingen naar binnen. Een vrouw was daar net begonnen met het scheren van een Angorakonijn.

Vandaar reden we de volgende dag naar Sandspit. Dit plaatsje ligt aan een grote baai aan de kust van de Pacific. Daar zagen we de volgende structuren waarvan wij ons afvroegen hoe die ontstaan zijn. Gestilde modder misschien of lava maar op dat laatste leek het niet zo erg.

 
Daarna reden we verder naar het noorden door prachtige bossen met hier en daar een verdwaalde kauriboom. In de bossen stonden er wel meer maar die hadden we al eerder gezien. Kauribomen waren vroeger heel gewild, vooral om er schepen van te bouwen. Het hout bevat namelijk geen knoesten omdat de takken die eraf vallen er helemaal uitgroeien op zo’n manier dat er geen knoest achterblijft. Dat is natuurlijk prachtig hout voor schepen. Hele wouden zijn indertijd door de Engelsen uitgedund, maar de bomen zijn nu beschermd. In die bossen komen ook kiwi’s voor.

	We hoorden daar ook dat Jaap Tediek, de broer van Lucia, de grootste expert is op het gebied van Kauri. Hij heeft wortels uitgegraven van Kauribomen. De wortelstompen zijn bij de Rijksuniversiteit van Groningen en bij de Universiteit van Waikoto in Nieuw Zeeland gedateerd op 36000 jaar.
		Hier is Jaap Tediek een zetel aan het bewerken die waarschijnlijk naar Taiwan gaat. Voordat het  pronkstuk klaar is, zijn we maanden verder.

De wortels zijn hard en bevatten heel duur gum. Hij heeft een manier ontwikkeld om dat goed te laten zien en hanteert een uniek droogproces waardoor de tafels na verloop van tijd niet gaan scheuren. Bij heel veel, misschien wel alle andere, tafels gebeurt dat wel.
Het is een heel arbeidsintensief proces en alleen al het drogen duurt jaren.
Wil je meer van zijn werk zien, surf dan naar http://www.kauricraft.co.nz/

Voor de kust daar liggen vele wrakken omdat het heel gevaarlijk is om de baai binnen te komen, dat kan maar op één plek. Op de achtergrond is ook te zien hoe het water schuimend kapot slaat op de rotsen die dicht onder de oppervlakte liggen. Vervolgens weer verder naar de kust van de Pacific. We kwamen uit in Waitangi bij Paihia.

Wij wilden daar naartoe om een wandeling van 12 km te maken door de mangrovebossen met zijn prachtige aalscholvers die daar in de bomen huizen.

Het was een prachtig gezicht zoals het jong op het nest zat te wachten om gevoerd te worden door de ouders. Die moesten een heel eind vliegen omdat het eb was waardoor het geëigende karakter van de mangrovebossen nog beter te zien was. Op onze tocht zagen  we nog deze elfenbankachtige paddenstoelen en op vele plekken wit weefsel in de boomtakken.

De volgende dag naar familie in Whangarei. Vreemd genoeg spreek je dat uit als Fongaree. Het is daar soms toch lastig om te weten hoe je iets uitspreekt met al die Maori invloeden. Zelfs Nieuwzeelanders hebben daar soms problemen mee.
Na een reuze gezellig weekend te hebben doorgebracht bij nicht Marit en neef Niels togen we naar Waimauku, iets boven Auckland.

Niet ver daarvandaan bezochten we nog een unieke kolonie Jan van Genten.

Op de foto hiernaast zie je een jong dat door een van de ouders gevoerd wordt. Het zat zo lang alleen dat wij ons afvroegen of de ouders nog leefden omdat je op de achtergrond een dode Jan van Gent ziet. Het dier zou dan gewoon omkomen van de honger. Tussen de vogels in zie je ook een aantal dode jongen liggen.

Op weg naar de kolonie passeerden we nog een kleine blowhole. Op het Zuidereiland hebben we heel wilde gezien, deze was vrij rustig.
Het gat in de rots staat in verbinding met de zee. Als de golven met voldoende kracht komen aanrollen wordt het water met geweld door het gat naar boven geperst en eruit geblazen.

Op onze laatste avond in Nieuw Zeeland gingen we gezellig met Jaap en Puck uit eten in een restaurant aan de haven. Jaap bestelde tonijn. Ik houd niet zo van vis dus ik bestelde biefstuk.

Hier gaat een verhaaltje aan vooraf. Kyara, mijn kleindochter, at altijd met veel smaak vissticks. Op een dag moest ze die niet meer. Wij vroegen natuurlijk waarom niet.
Toen sprak ze: “In vissticks zit vis en ik lust geen vis.”

Ik kreeg mijn biefstuk die zo mals was dat ik hem met de achterkant van mijn mes kon snijden en hij smaakte heel goed. Jaap kreeg een verkeerd gerecht, hij kreeg een steak terwijl hij tonijn besteld had. Maar hij besloot het gerecht toch op te eten.
Nadat we de maaltijd met veel smaak verorberd hadden (mijn biefstuk was heerlijk, kon alleen warmer) kwamen we erachter dat hij mijn gerecht gekregen had en ik het zijne.
Ik, die niet van vis houd, had met veel smaak een stuk tonijn verorberd. Hij smaakte echt als biefstuk en niet naar vis. Dit zal ik nog lang moeten horen.
De volgende dag vertrokken we naar Los Angeles.

Daar bezochten we als eerste de Universal Studios. Omdat het vrijdag was, konden we alle shows en activiteiten bezoeken omdat het niet zo druk was.

We gingen zelfs met de echte Shrek op de foto. Toevallig was het mooi weer en we hadden een fantastische dag in dit pretpark. Het is een enorm complex met veel studio’s. We zagen nog het decor van een neergestort vliegtuig uit een van hun films.

Een van de shows ging over Waterworld met het decor van de gelijknamige film. Dat was een geweldig spektakel met prachtige stunts. Als je daar binnen afzienbare tijd komt, mag je deze show beslist niet missen. Ook de rit met het treintje door het park is een aanrader. Vanaf het terrein kijk je neer op het studiocomplex van de concurrent, Warner Bros.

De dag daarna maakten we de Grand Tour door Los Angeles. Daar zagen we de Walk of Fame met sterren in het trottoir met de namen van filmsterren. Hier staat Phillip bij de ster met naam van Sandra Bullock. Even verderop was een stuk straat waar veel sterren een hand- en/of voetafdruk in beton gemaakt hadden met hun naam en/of handtekening erbij. Hieronder Sylvester Stallone en “Mr. Spock” van Star Trek. Woopie Goldberg heeft een afdruk gemaakt van een van haar dreadloccks. Wij vroegen ons af wat Dolly Parton zal gaan doen.

Op straat liepen allemaal verklede figuren die je voor geld mocht fotograferen. Er liep zelfs een Superman die dat al 15 jaar doet en gaat vechten als er een andere Superman bij komt. Hij vindt blijkbaar dat hij het alleenrecht heeft.
Daarna gingen we de Hollywoodsign bekijken. Ik dacht altijd dat de koppen van de presidenten in de berg daar waren maar dat is in South Dakota.
Tot mijn grote teleurstelling was het alleen maar het woord Hollywood, dat oorspronkelijk was aangebracht in opdracht van makelaars om land te verkopen. Het is later wel vervangen. ’s Avonds is het niet verlicht.

Het was een uniek gebeuren dat Hollywood Boulevard leeg was. Er was geen verkeer omdat er een protestmars zou komen. Ook zijn we nog door Beverley Hills gereden, door Chinatown, het begin van Route 66 en zagen allerlei gebouwen die in films gebruikt zijn.

Een van de mooiere gebouwen vond ik nog de Walt Disney Concert Hall. Verder waren we nog op Venice Beach. De wijk Venice is genoemd naar Venetië vanwege de kanalen die ze daar gegraven hebben. Niet alleen in Beverley Hills hebben de sterren een huis, langs een van deze kanalen heeft Julia Roberts een onderkomen.

De laatste dag in Los Angeles zullen we gebruiken om te gaan shoppen.
Nog twee nachtjes slapen en dan breekt er weer een nachtje niet slapen aan in een vliegtuig. Eerst vliegen we in 12 uur naar Londen waar we drie uur moeten wachten op de vlucht naar Amsterdam waar we dinsdag dan zullen aankomen.

We  kijken terug op een fantastische vakantie waarbij we maar een klein deel van de indrukken die we hebben opgedaan in deze verslagen hebben neergelegd. We moeten maar alvast aan een volgende reis gaan denken.

Lucia en Phillip de Graaff.

Los Angeles, 21 maart 2009.