Dit zal wel het voorlaatste verslag worden. Ons verblijf in Australië eindigt binnenkort en dan gaan we naar Nieuw Zeeland. Daarvandaan vliegen we naar Los Angeles voor drie dagen en daarvandaan via Londen weer naar huis. Phillip kan dan even acclimatiseren en dan moet hij in juni naar Ghana voor een ontwikkelingsproject voor het PUM. Kan hij zijn Frans weer even ophalen.

In Australië hadden we enkele interessante tochten gemaakt en gelukkig toch nog de kookaburra’s gehoord. Achteraf hebben we die heel vaak gehoord, ze lieten zich alleen niet zien. Toen we een keer op fotojacht waren en ze zich lieten horen zei een vrouw tegen ons: “If the kooks laugh, it’s gonna rain.” Gelukkig heeft het niet geregend.

In The Blue Mountains is ooit een zigzag spoorweg gebouwd, zigzag omdat het zo steil was. Er is er ook wel eens een op hol geslagen die toen ontspoorde en net over de rand bleef hangen. Iedereen kon wegkomen. In het weekend reed de stoomtrein en het traject ging inderdaad zigzag en over prachtige arcades. Je moest ook aan een ouderwets loket een ouderwets kartonnen kaartje kopen dat inde trein geknipt werd.

Het was leuk om weer eens mee te maken en in een oud seinhuisje echt de wissels over te halen met een grote handle.

Daarna gingen we weer naar de ouders van Peter, een vriend van ons.
Die mensen zijn al op leeftijd en keken uit naar ons bezoek. Ze wonen op een prachtig estate dat eigenlijk te groot voor ze begint te worden.
Leo, Peter’s vader, is een aantal jaren geleden het wilde Australië in getrokken voor een prachtige reis. Mooie foto’s gezien en prachtige verhalen gehoord. Achteraf vindt hij het wel stom dat hij alleen gegaan is, maar hij heeft wel geleerd om te overleven.

Ook kwamen de verhalen los over de pioniersjaren. Behalve veel Nederlanders en Duitsers waren er ook veel Italianen, Grieken, Ieren en Engelsen. Over de taalproblemen met de Nederlanders kwamen de nodige verhalen los. Zoals het echtpaar dat een bed ging kopen. De vrouw zag een beddenwinkel en riep naar haar man aan de ander kant van de straat: “Come and walk on this kant.” De man ging de winkel in en zei tegen de verkoper:
“I want a ledikant.” Spreek dat maar eens op z’n Engels uit.
Jaap, de broer van Lucia, woont in Nieuw Zeeland. Toen hij daar pas was, werd hij uitgenodigd op een feestje. “Bring a plate”, zeiden ze tegen hem. Dus nam hij een bord mee. Toen hij daar kwam en begreep wat er bedoeld werd, frommelde hij het bord maar snel weg onder zijn kleding. Hij is timmerman en toen hij een mooie dakkapel zag, zei hij: “That is a nice piece of vakwerk.” Je begrijpt dat hij eerst vreemd aangekeken werd. Dat soort dingen overkwam veel mensen in die tijd.

Op weg naar Sydney zagen we op een binnenweg nog onderstaand bord, maar we hebben daar noch een mierenegel, noch een kangoeroe noch een wombat gezien.

Om 8 uur ’s morgens konden we pas de camper inleveren en om 9 uur ging het vliegtuig.
Daarom hadden we al om 6 uur ‘s morgens ingecheckt waarbij we iets nodig hadden wat we niet bij ons hadden, de itinerary. Die lag in de bus. De vrouw was echter zo vriendelijk om er een voor ons uit te printen. Ze moesten zien dat we al een vlucht vanuit Nieuw Zeeland geboekt hadden anders hadden we ter plekke tickets moeten kopen. De dienstverlening is echt prima en  niet alleen op het vliegveld.
Er was geen shuttleservice vanuit het verhuurbedrijf maar de dame die Phillip hielp, was zo vriendelijk hem naar het vliegveld te brengen en enige uren later zagen we Nieuw Zeeland onder de vleugels.

We hadden een mail gekregen dat er een gratis shuttleservice was dus in Wellington toog Phillip naar de balie van een concurrerend autobedrijf dat voor ons naar Maui, ons verhuurbedrijf belde. We zouden opgehaald worden. Er zijn tussendoor verschillende telefoontjes geweest en een taxi kostte zo’n $100. Na 2 uur wachten was Phillip witheet en belde nogmaals. Het bleek dat er voor Wellington geen shuttleservice was en dat ze in Auckland uren op ons gewacht hadden.
Wederom opbellen en de man die Phillip aan de lijn kreeg, werd bang en gaf de telefoon gauw over aan een vrouw die daar de scepter zwaaide. Ze vroeg of we zo vriendelijk wilden zijn om een taxi te nemen en zij zou zorgen dat de boel nog open bleef tot we er waren. Er was ook een shuttle die ons $50,- kostte maar wel zaten wel in de spits en toen we aankwamen was de tent dicht omdat die vent te beroerd was om even te wachten. Hij was ons net gepasseerd bij de ingang. Het bedrijf zetelt op een camping en Phillip mocht daar bellen. Hij spreekt echt vloeiend Engels, ze horen daar niet eens dat hij Nederlander is. Geen wonder als je moeder Engelse was. Hij kan zich dus ook met fijne nuances uitdrukken en op ‘vriendelijke’ wijze en op snijdende toon vroeg hij wat wij nu moesten doen. We kregen op de camping een cabin met een normaal bed aangeboden dat door hen betaald zou worden.

De volgende ochtend gingen we de camper ophalen. De man was uiterst vriendelijk, op het slijmerige af.
We kwamen er op tijd achter dat er een paar dingen in de camper ontbraken, zoals bijvoorbeeld beddengoed, maar ook stoelen. Beddengoed kregen we en stoelen konden we gaan kopen. Ze waren echter niet te krijgen. ’s Avonds bleek ook nog dat de verlichting kapot was. Grrrrrrrr.
Voor de verlichting moesten we naar een ander bedrijf, dat konden we begrijpen en dat werd ook gerepareerd.
“Wij gaan het volgende doen”, zei Phillip tegen de man. “Als ik ontbeten heb, kom ik terug. Dan gaan wij samen naar het terrein waar de campers staan en kijken in welke camper twee stoelen te vinden zijn. Vervolgens gaan we naar het magazijn en halen daar een slaapzak of extra dekbed op want dat ding dat je ons gegeven hebt, is net een zakdoek. Daarna geef je me het adres van de reparateur en  dan gaan wij weg.”
En zo geschiedde het en een poosje later waren wij op weg via een prachtige route naar een plaats met de langste naam ter wereld.

Maar wel waren we in Wellington nog met de kabeltram geweest. Er zijn er twee op een stel rails met een uitwijk in het midden. Ze zijn door middel van een kabel met elkaar verbonden en houden elkaar min of meer in evenwicht waardoor er betrekkelijk weinig energie nodig is om ze naar boven en beneden te krijgen.
Natuurlijk hebben we ook het Te Papa museum in Wellington bezocht. Dat is een must als je daar ooit komt en niet omdat het gratis is.
Je ziet daar Mauri kunst en levenswijze, andere kunstuitingen en voorbeelden van onderzees leven waaronder een octopus van (naar ik dacht) 8 meter lang. Hij is helemaal gepreserveerd en ligt ineen vitrine. De bek of een replica ervan hebben ze in een aparte vitrine. Het is net een papegaaiensnavel. Toen ze hem per ongeluk vingen in de diepzee en hem boven water hadden, had hij de vis nog vast die als aas diende. Toen hij aan de oppervlakte was, was hij al stervende omdat zijn organen door het drukverschil al beschadigd waren. Waar hij vandaan kwam heerst een druk van meer dan 80 bar. Als je dan in hoog tempo naar 1 bar getrokken wordt, gaan er onherroepelijk organen stuk. Een bar is 1 atmosfeer, de luchtdruk om ons heen.

Ook in Kiwiland zijn de mensen heel hulpvaardig; alles gaat heel gemoedelijk. Net als in Australië is voor ons het leven hier niet duur met een dollar die €0,40 waard is. De benzine kost €0,65 en we kochten bij Mac Donald’s 2 koffie en  2 appelbroodjes voor 2 dollar alles bij elkaar. Onze tijd in Wellington was al ten einde en we reden via een mooie route naar Napier. Op deze route kwamen we de langste plaatsnaam ter wereld tegen en we werden op de weg opgehouden door een boer die met zijn drie of vier honden een paar honderd schapen over de weg naar een andere plek  dirigeerde. Af en toe floot hij om de honden een opdracht te geven. En al heb ik zoiets al veel vaker gezien, het blijft een fantastisch mooi gezicht.

De plek op de foto hierboven met de langste plaatsnaam ter wereld is een berg en het betekent zoiets als: De berg waar die en die chief dat en dat heeft gedaan en zijn broer ............... We reden door prachtige landschappen en waanden ons in het land van The Lord of the Rings wat strikt genomen ook zo is. Het was een schril contrast met het drukke Wellington met zijn vele kunstuitingen.

Kunstwerken op een van de bruggen in de haven zijn een toevluchtsoord voor mensen om ergens in de ruimte er omheen te gaan zitten. Er wordt gezeten, gebabbeld, getekend, geschilderd, gestudeerd maar ook gefotografeerd.
Daarnaast zijn er dan ook de gebouwen zoals bijvoorbeeld het Parlementsgebouw.
Persoonlijk vind ik dat ronde gebouw lelijk en spreekt dat Grieks georiënteerde gebouw erachter mij meer aan.

We zijn van Wellington via de kust van de Tasmanzee binnendoor naar de kust van de Pacific gereden. De tocht naar Napier was indrukwekkend door alles wat we aan indrukken hebben opgedaan.

Napier werd in 1831 bijna geheel verwoest door een aardbeving met een kracht van 7,8 op de schaal van Richter.
In 2 jaar hebben ze de stad weer grotendeels opgebouwd in de stijl van die tijd, Art Deco.
Rond 1905 ontstond deze kunstuiting met enige aarzeling maar na de internationale tentoonstelling voor decoratieve en industriële kunst in 1925 in Parijs veroverde deze kunstvorm op stormachtige wijze de wereld. Deze kunstvorm drukte de nieuwe geest van de vroege 20e eeuw uit, een periode die gekarakteriseerd werd door 3 nieuwe dingen: de ontwikkeling van de wetenschap, technologie en de machine, de toenemende onafhankelijkheid van vrouwen en het overboord gooien van oude conventies. Dit was ook allemaal terug te vinden in Art Deco kunstuitingen. Je ziet ook Egyptische invloeden, maar ook van de Maya’s en de Azteken. Geometrische figuren zoals zigzag kwamen veelvuldig voor met daarnaast ook vrouwenfiguren en glas in lood.

Bij het theater zie je bij de dichte deuren de zigzag vorm terugkomen in de handvatten, ook zigzag in het gebouw ernaast. Bij beide de typische raampartijen en bij het theater de mooie lampen en vanuit de Egyptische invloed de zuilen bij de ingang. Bij het bankgebouw hiernaast ook weer de zigzag en zuilachtige vorm maar ook een oorspronkelijk archaïsch Maorisch motief ingebed in een Europese bouwstijl. Er valt natuurlijk veel meer te vertellen over het Art Deco gedeelte van Napier dat in de twee jaar na de aardbeving grotendeels herbouwd werd maar met voorgaande beschrijving is een aardige impressie gegeven van de binnenstad van Napier.