We zijn in Brisbane aangekomen en hebben onderweg onvergetelijke indrukken opgedaan.
Op de camping aangekomen waanden we ons meteen al in een dierentuin. Verschillende papegaaiensoorten, boskalkoenen en allerlei ander vogels waarvan ik de naam niet weet. Het was een prachtgezicht. Natuurlijk zwermden ’s avonds ook de onvermijdelijke vliegende honden over.

Brisbane is wat levendiger geworden want wat ik er over hoorde, was dat de stad wat ingeslapen was. Ze zijn echter met allerlei wegen bezig, er is een prachtig winkelcentrum en er is natuurlijk Southbank aan de Brisbane River met het onvermijdelijke rad. We maakten een tocht met een ferry vanaf de haven tot een heel eind stroomopwaarts en wandelden over Southbank waar naast allerlei kunstgalerijen en kunstwerken een prachtig park gesitueerd is met in het midden een enorm groot zwembad met stranden waar de bevolking van Brisbane zich komt verpozen.

Wat erg opvalt, is de moderne hoge gebouwen die gewoon naast en om de oudere bouwwerken neergezet zijn. Hier bijvoorbeeld St. Stephen’s Roman Catholic Cathedral uit 1850 omgeven door heel hoge moderne gebouwen. Tijdens de vaart zagen we nog het maritiem museum aan het einde van Southbank dat helaas gesloten was. Overigens was Southbank niet de enige plek waar je kunst zag.

’s Avonds toen we door het centrum van Brisbane zwalkten, zagen we deze opvallende beeldenpartij. De naam ben ik vergeten maar kort door de bocht drukt het alle arbeiders en soorten werk van Australië uit.

Je had er natuurlijk ook Chinatown, maar alle Chinatowns die we op de wereld bezocht hebben, zijn hetzelfde dus dat hebben we maar laten zitten.

Uiteraard bezochten we nog wel Australia Zoo van Steve Irwin.

Natuurlijk stak Phillip zijn hoofd in de bek van een meterslange zoutwaterkrokodil, de enigen die zo groot kunnen worden. Verder konden we de luie en suffe koala’s gewoon aaien. In het wild hebben we ze nog niet gezien.

De dierentuin bevat niet zo veel diersoorten als Artis, die heeft geloof ik de meeste soorten ter wereld, vroeger was dat tenminste wel zo. Het is daar anders ingericht, het ziet er echt mooi uit. We zagen krokodillen gevoerd worden, van die grote zoutwaterkrokodillen, er werd met tijgers gespeeld die hoog opsprongen en in het water sprongen en zwommen, spelende olifanten en ook wombats en dingo’s in hun (nagebootste) natuurlijke habitat. Waterdragons (in het Nederlands zijn dat geloof ik gilamonsters maar zeker ben ik daar niet van) liepen daar overal gewoon vrij rond.

We reden richting Sydney en eigenlijk wilden we in Port Macquarie stoppen. Door de afstand en een uur tijdsverschil dat er nu plotseling bij kwam, kwamen we tot de bananenstad, Coff’s Harbour. Achteraf vinden we het wel jammer dat we de volgende dag niet in Port Macquarie gestopt zijn, want daar heb je de grootste concentratie koala’s van Australië en ook veel pelikanen. En het had ook gekund omdat we toch minder tijd in Sydney hebben doorgebracht dan eerder gepland. Maar ja, je kunt niet alles hebben.

We vertrokken weer richting Sydney. Er waren ons nog wat campings aangeraden, eentje zelfs waar wilde koala’s waren maar die kwamen net verkeerd uit met onze afstanden. We gingen naar een camping in Narrabeen, een van de Big Four. Nog even met kleinzoon Colin gepraat met de video conference van de MSN en toen naar bed. De nachttemperatuur was daar 19 à 20 graden, heerlijk geslapen. De volgende dag was het zwaarbewolkt en regenachtig dus we veranderden het programma.
We besloten de ouders, zuster en zwager van Peter te bezoeken, een vriend van ons. Die wonen op het Diamond Hills Estate in Kurrajong Hills. We werden daar gastvrij onthaald en moesten blijven slapen; er was grond genoeg om onze camper neer te zetten en een stroompunt was er ook wel. Ze wilden graag dat we nog een keer terug kwamen en wij spraken af dat te doen. Met de zuster en zwager van Peter, Yvon en Ton gaan we volgende week in Sydney lunchen. Ik geloof dat ze dat weekend daar hun trouwdag vieren. Vanaf het Estate hadden we al een prachtig uitzicht op de Lower Blue Mountains. Je kon daar heel goed zien waaraan de Blue Mountains hun naam te danken hebben; er hing een heel blauwe zweem. Dat is te danken aan de vele gumtrees (Eucalyptusbomen) waarvan de deeltjes Eucalyptusolie in de lucht het blauwe aanzicht veroorzaken.

Toen we daarvandaan kwamen, parkeerden we onze auto op de camping, namen de bus naar Manley en stapten daar op de ferry naar Sydney. Je komt dan in de baai recht op de Harbour Bridge en het Opera House af varen. Het Opera House is het symbool van het aanzicht van Sydney. Vol verwachting stonden we op de voorplecht te wachten en ineens was het er.

Bij de Harbour Bridge natuurlijk weer het onvermijdelijke rad. Op de Harbour Bridge kun je ook lopen, boven op de boog. Het schijnt onvergetelijk te zijn maar het kost meer dan 100 euro per persoon en dat is ook onvergetelijk, dus maar niet gedaan. Verder leuke uitstapjes gemaakt in Sydney waar je ook het oude en het moderne op natuurlijke wijze verweven ziet.

s Avonds toen we teruggingen, zagen we inde schemering weer zwermen vleermuizen, of liever gezegd vliegende honden, overvliegen. En dat in de haven van Sydney. Maar eerst namen we nog de trein en de monorail en liepen wat door de stad. En toen vonden we hem, de straat die naar mij genoemd is: Phillip Street. Je ziet het, hij bestaat echt en met dubbel l.

De moeder van Peter kwam hier begin jaren ’50. Met een vliegtuig deed je er toen nog 4 dagen over.
Paps stond elke dag met een bos bloemen op het vliegveld op haar te wachten. Hij kocht steeds weer een nieuwe bos. “Wat moet je toch met al die bloemen”, vroeg de bloemist op gegeven moment. Mams vertelde, dat toen zij aankwam, het havenaanzicht alleen bestond uit oude auto’s en een hoop zooi, echt heel wat anders dan je nu ziet. Hert huidige Australië is opgebouwd door de emigranten waarvan er heel veel uit Nederland en Duitsland kwamen. Toen de eerste emigranten hier kwamen, gingen veel van de mannen in de mijnen bij Broken Hill en andere plaatsen werken. Dat is nu al ver weg, maar vroeger waren die afstanden schier onoverbrugbaar.
Veel van die mannen vergaten hun vrouwen die niet in hun levensonderhoud konden voorzien en in de prostitutie terechtkwamen.
Later heeft de regering maatregelen genomen om deze wantoestanden tegen te gaan. Overigens is de vroegere prostitutiewijk nu een wijk voor de rijken. Nicole Kidman woont er bijvoorbeeld en je ziet daar veel maserati’s en vergelijkbare auto’s rondrijden.

Toen naar Katoomba in de Central Blue Mountains. We waren al vroeg op de camping en besloten verder niets meer te doen die dag, alleen de was. Het was een van onze weinige rustdagen. Er waren Eucalyptusbomen maar geen kookaburra te bekennen, noch te horen.
Achteraf moet ik ze gehoord hebben. Ik sprak ’s avonds namelijk een man die er een gefotografeerd had en natuurlijk ook had horen lachen. “Het moet toch klinken als de lach van een mens?”, zei ik tegen hem. “Ja”, zei hij, “maar dan als van een idioot”. Toen wist ik dat ik hem toch gehoord had maar me er niet van bewust was geweest. Niet dat Lucia of ik hadden staan lachen! Morgenochtend zal hij er wel weer zijn, maar goed opletten.

De volgende dag echter was weer een onvergetelijke dag. Nog geen lachvogel gehoord, maar dat komt nog wel. We reden met een bus langs de mooie punten en stapten af en toe uit. Bij een bepaalde halte had je de steile bergtrein, gevolgd door een wandeling van een uur, dan een kabelbaan met daarna een ritje met de skytrain, een kabelbaan van bijna alleen glas die ongeveer 260 meter boven de bodem van het regenwoud zweeft. Een deel van de bodem was van glas, een soort lcd glas, dat matglas was zolang je nog niet vertrokken was en met een druk op de knop werd de bodem transparant en had je echt het gevoel 260 meter hoog in de lucht te hangen.

We maakten urenlange wandelingen door het woud en kwamen bij een rotsformatie ‘The three Sisters’. Er zijn twee legendes over. De ene legende zegt dat de vader van drie beeldschone aboriginal meisjes hen in steen veranderde om hen tegen een gevaarlijk wezen te beschermen. Het wezen kwam toen achter hem aan en hij verloor zijn magische bot dat hij nu nog steeds zoekt waardoor de meisjes nog steeds van steen zijn. Het andere verhaal vertelt dat de drie meiden verliefd waren op drie broers van een anders stam. De liefde was wederzijds, maar de stamwetten verboden een huwelijk. De jongens besloten geweld te gebruiken waardoor oorlog ontstond. De wijze man van de stam van de zusters veranderde ze in steen totdat de oorlog voorbij was en het gevaar geweken. De man sneuvelde echter en tot op heden heeft niemand de betovering kunnen verbreken. Op de foto zie je ook duidelijk de blauwe zweem van de Eucalyptusolie boven het regenwoud hangen. De geluiden van water en vogels zijn overal om je heen.

Deze foto geeft goed weer hoe hoog de skytrain boven de grond hing. Na de rit in deze kabelbaan, die een prachtig uitzicht gaf over de Blue Mountains met zijn constante blauwe zweem, wisten we ook waar we wilden wandelen.

We wandelden urenlang en zagen verschillende soorten Eucalyptusbomen maar ook deze prachtige boomvarens. Het leek wel of we in de prehistorie teruggeplaatst waren Verder nog prachtige watervallen, onbereikbaar voor de mens, schitterende rotsformaties en overal hangende lianen waardoor ik de neiging kreeg om Tarzan na te doen. Het slingeren liet ik maar achterwege om de vakantie niet abrupt te doen eindigen en de Tarzankreet deed ik niet om de aanwezige mensen niet de doodsschrik op het lijf te jagen.

Bij deze prachtige rotsformatie lijkt het net of het een sculptuur van metaal is. Je kunt er allerlei figuren uit halen. Het ziet er wat roestig uit dus er  zal wel ijzererts in zitten. Australië is overigens rijk aan de meest uiteenlopende grondstoffen. Over Broken Hill, mijnstad in Australië, wordt wel gezegd dat als die stad niest, Australië de griep krijgt. Zo belangrijk is de grondstoffenindustrie dus voor Australië. Maar hoe modern het land ook is, het analfabetisme is nog wijd verbreid.

Nadat we een heerlijke  Aussie steak gegeten hadden in een restaurant boven het woud, met uitzicht op The Three Sisters en tussen het gekwetter  van allerlei soorten vogels liepen we in ruim een half uur terug naar de camping. Onderweg zagen we nog een beeldenpartij dat het maken van de wegen door emigranten en gevangenen symboliseert. Op de foto gevangenen aan het werk onder het toeziend oog van een soldaat of cipier terwijl een paar Aboriginals toekijken.