Op onze trouwdag probeer ik meestal iets bijzonders te bedenken. Dit jaar hoefde dat niet, het kwam vanzelf op onze weg; we zaten in de jungle en ik maakte muziek op de didgeridoo en op de altblokfluit.
Dwayne maakt trouwens de didgeridoos zelf, dat is een hobby van hem. Wij dachten dat het uitgeholde bamboe was maar niets is minder waar. Het is een bepaald soort hout dat van binnenuit wordt opgegeten door de mieren. Je houdt dan een houten buis over die bewerkt wordt en ingekort tot je de juiste toon hebt. 

Net als onze trouwdag was mijn verjaardag eigenlijk ook heel apart.
Ik bedoel maar, een zwager en schoonzus die je in Nederland maar een paar keer per jaar ziet en waarmee je dan wat gaat eten op een fantastische plek aan de andere kant van de globe gelardeerd met een leuk bezoek aan een nicht die net bevallen is en die je bijna helemaal nooit ziet en dat nog met wat hapjes en een paar lekkere glazen port.

Toen we in Port Douglas waren, zagen we in het donker grote vogels overvliegen en we hoorden een heleboel gekrijs. Ik verbaasde me al want ik dacht altijd dat vogels sliepen als het donker was en niet meer vlogen. Later kwam de aap uit de mouw; het waren vliegende honden, heel grote vleermuizen.
Dit zijn fruiteters en de Australiërs hebben er een hekel aan omdat ze de mango’s opeten. Toen we Port Douglas verlieten hingen de bomen vol met die krijsende dieren.

Later in Rockhampton en Brisbane vlogen ze over naar de bomen bij onze camper en dan rook het naar een bepaald dierenverblijf in Artis.
Je zag ze in hele zwermen overvliegen zodra de zon onder was. Het leek wel een film van Dracula.

Toen we in Cairns aankwamen, regende het natuurlijk maar de stad was wel alweer toegankelijk. De wegen naar het zuiden waren nog niet open maar we wilden eerst nog een dagje duiken. Op de momenten dat het droog was, was het erg warm en lastig te verdragen omdat de luchtvochtigheid erg hoog was.
Cairns is een langgerekte stad met veel verkeer op de hoofdwegen; het lijkt erop alsof er eerst alleen lintbebouwing was vanuit het havengebied en later de luchthaven.

We konden daar duiken voor de halve prijs van die in Port Douglas en in het westen betaalden. We doken lekker met zijn tweeën en zagen een school van vijf napoleonvissen. Dat verbaasde me want je ziet ze meestal solitair. Ook waren ze net als papegaaivissen koraal aan het stukstoten om te eten. Later hoorden we dat het “lumpheaded parrotfish” waren. Als je goed naar de bek kijkt, zie je inderdaad dat het een papegaaivis is.

Je ziet ook weer dat het zicht niet geweldig was door de geweldige hoeveelheden regenwater die de zee instroomt via de rivieren. Ondieper was het zicht veel beter, we hebben later dan ook fantastisch gesnorkeld.

Nadat we door prachtige koraaltuinen en door een kloof met mooie gorgonen waren gezwommen vonden we hem: de echte Nemo. Yeah, we found Nemo!!!!!!! In het Engels een clownfish in het Nederlands een anemoonvisje.
De wegen waren open en de krokodillen in Innisfail hadden zich weer in hun eigen habitat teruggetrokken. We konden dus naar het zuiden.
Op 3 maart zouden we we naar Nieuw Zeeland vliegen dus we hadden nog even tijd.
Als het ergens leuk was, konden we er wat langer blijven staan. We hebben echter wel wat tijd nodig in Sydney en in de buurt daarvan want we willen enige tijd in de Blue Mountains doorbrengen. Daarnaast moeten we nog wat kennissen bezoeken in Kurrajong Hills op zo’n anderhalf uur van Sydney.
Eerst zagen we een bord: Sydney 3000 km. Later zagen we: Sydney 500 km. We zijn er bijna!!!!!!

Een van de plaatsen waar we stopten, was Rockhampton, de vleeshoofdstad van Australië. We bezochten daar nog de oude binnenstad met de oude geveltjes en aten daar wat. We zijn het al afgeleerd om large of medium te nemen want je krijgt het niet op. Geen wonder dat je zoveel dikke Australiërs  ziet, ook kinderen. De maten tot 6xXL zijn hier dan ook ruim voorhanden. Het dikteprobleem leeft niet alleen in de USA.

We troffen het; toen wij er waren werd er net een steer auction gehouden. Wij gingen daarheen en je zag grote omheiningen met kariboes en andere runderen die geveild moesten worden. Je waande je in cowboyland: mannen te paard en bijna iedereen een cowboyhoed, ook de kinderen. Mannen, vrouwen, jongens en meisjes, bijna iedereen droeg zo’n hoed. Binnen de omheining waren o.a. kinderen bezig met het aaien van de dieren met een stok.
Die beesten vinden dat prettig en blijven dan ook rustig. In de veilinghal zelf zaten veel mensen met een catalogus terwijl de veilingmeester bijna onverstaanbaar heel snel stond te praten en er allerlei hulptroepen om hem heen aan het opletten waren wie er geboden had.

Het was geweldig leuk om dat meegemaakt te hebben.
Nu op naar Brisbane.