We hebben een Toyota HiAce met een verhoogd dak en een keukentje, koelkast en ventilator. “Wat een hok,” zei Arjan toen we hem op de videoconference op MSN spraken. We slapen er echter alleen maar in en daarvoor voldoet hij wel. Op de campings zijn grote open keukens waar je kunt bakken, braden, koken, eten, afwassen, babbeltje maken, etc.

Op deze foto zie je zo’n keuken. Hier staat onze tafel buiten maar niet voor lang want er kwam een tropische stortbui dus schoven we bij anderen aan een tafel aan. Je bent aan niets en niemand gebonden en veel vrijer dan dat je een hotelkamer zou boeken. Trouwens, ook daar gebeurt veel buiten. De airconditioning kan daar soms wel een voordeel zijn want in slaap komen in de broeiende hitte is ook niet altijd alles.

In Port Douglas vielen we tijdens een lange regenbui en een broeiende hitte toch vrij snel in slaap door het ontberen van nachtrust tijdens de vliegreisjes. Het nadeel is dan wel dat je vroeg in de nacht al wakker wordt en dan voorlopig niet in slaap komt. Dan ga je nadenken, vooral omdat er toch een vreemde vochtige lucht in de camper hing toen we hem ophaalden. Die camper is misschien wel 8 jaar oud. Stel dat hij zo’n 350 dagen per jaar verhuurd is geweest en er gemiddeld 2 mensen in zaten dan hebben er 8 x 350 x 2 = 5600 mensen er de nacht in doorgebracht. Als die zo hebben liggen zweten als wij dan zijn ze zeker een liter vocht kwijtgeraakt.
Maar normaal gesproken zit er een halve liter vocht per persoon in je matras na een nacht slapen dat is dus zeker 2800 liter zweet of meer wat in die matrassen is opgenomen. De oliën en huidschilfers vergeet ik gemakshalve maar even omdat je niet rechtstreeks op de matrassen ligt. Na deze conclusie ben ik maar gauw gaan slapen.

De volgende avond bewonderden we natuurlijk de zonsondergang in de Pacific. Ik sprak de strandwacht nog net voor hij wegging. Een deel van de zee aan het strand was afgezet om de kwallen tegen te houden. De volgende dag toen we gingen duiken, kregen we een soort jumpsuit aan tegen eventuele kwallen.

We waren wel enigszins teleurgesteld omdat het water melkachtig was met dus weinig zicht, maar toch…. prachtige koraaltuinen en vele kleurige vissen. De dag daarna stapten we al weer op, we konden niet te lang op een plek blijven. Sydney ligt 3000 km naar het zuiden en de wegen zijn regelmatig afgesloten.We besloten via Kuranda te rijden, dat moest heel mooi zijn.

Soms hangt het leven van toeval aan elkaar en heb je er nog geluk bij ook. Dat was hier het geval. Het zag er prachtig uit midden tussen de bergen en tropische regenwouden. Daar aangekomen vroegen we informatie en kregen het advies om koffie te gaan drinken bij The Coffee Republic. We gingen een daar een cappucino drinken op de markt en raakten in gesprek met de eigenaar van de koffietent, Michael. Hij maakte er een kunstwerk van met koffie van zijn eigen plantage.

Hij is een Amerikaanse indiaan van oorsprong en bezit stukken regenwoud die hij zoveel mogelijk wil preserveren.

Ik zie er toch niet uit als een toerist hè!

Om dat en de benodigde infrastructuur te bekostigen verkoopt hij kleine percelen in het woud waar mensen onder zijn voorwaarden kunnen wonen. Ze moeten eigenlijk een soort soulmate zijn.

Hij had wel meer ideeën, hij had het er over dat we in 2012 geoogst zouden worden. “Dan weet ik nog wel een verhaal”, zei ik. Er landde een ras op aarde. They came to serve man. Ze namen mensen mee naar hun planeet die dat konden meemaken. Een argwanende wetenschapper werd verzekerd dat ze echt kwamen voor dat doel en gaven hem een boek in hun taal met de titel:
How to serve man. Half overtuigd besloot hij mee te gaan naar hun planeet. Onderweg kwam hij erachter wat voor boek het was. Het was een kookboek! Ik had het meteen gemaakt bij hem.

Toen hij hoorde dat we uit Nederland kwamen, werd hij helemaal enthousiast en introduceerde hij ons bij Hannah, een Nederlandse vrouw van mijn leeftijd die gepensioneerd was en al jaren in Australië gewoond en gewerkt had. Ze nodigde ons uit bij haar thuis. Ze woonde in een tent in het tropische regenwoud. We kregen haar nummer en belden haar dan ook later op de dag.

Maar eerst gingen we naar een kleine dierentuin met koala’s, slangen, kangoeroes die je kon voeren en aaien en krokodillen die net gevoerd werden. Je hoorde hun bekken met een geweldige klap dichtslaan.

Natuurlijk voerden we de kangoeroes en aaiden ze, dat vonden ze heerlijk. Dit dier heeft een jong in de buidel, de pootjes hangen buiten de buidel. Daarna maakten we een tocht met een kabelbaan van 7,5 km die ons naar Cairns voerde en terug. Onderweg stapten we nog uit bij een reusachtige waterval die we in de regen op onze trouwdag stonden te bewonderen. Een prachtgezicht en een hoop lawaai.

De waterval is niet zichtbaar omdat onze paraplu’s ervoor zaten, zonder werden we te nat want natuurlijk regende het. Tenslotte zaten we in het tropische regenwoud. We stapten op nog een plaats uit waar je goed de verschillende lagen van het regenwoud kon zien; de bomen zijn er heel erg hoog.

De kabelbaan voerde ons verder naar beneden door de wolken. Zowel op de heen- als op de terugweg zweefden we ook een poos ver boven de bomen waar je heel goed de bekende jungledampen boven kon zien hangen.

Terug in Kuranda bemerkten we dat alles al gesloten was; alles sluit daar al om drie uur. Bij een benzinestation was een tentje waar we wat junkfood konden bemachtigen en we togen richting Hannah. Ze woont in de jungle maar de toegangsweg aan Myola Road was afgesloten met een hek dus moesten we haar bellen om het hek open te maken. Toen we haar belden, was ze verrast omdat ze wel eens meer mensen in de jungle had uitgenodigd, maar die dachten blijkbaar dat ze vermoord zouden worden en kwamen nooit opdagen; wij wel.

Ze woonde met haar vriend Dwayne in een tent onder een dekzeil. Dwayne had zijn tentje onder een ander dekzeiltje. Onder het zeil hieronder staat een grote tent waar Hannah slaapt. Verder is er een provisorisch keukentje en een tafel waaraan je kunt zitten.

De rechterfoto is er een die in het donker is genomen. Daarop zie je “orbs”, geheimzinnige lichten die je alleen in het donker en na een regenbui kunt fotograferen. Er schijnt op internet ook wat over te staan. Na enig denkwerk ben ik er inmiddels achter wat dit verschijnsel is.

Michael kwam nog op bezoek met zijn vriendin Belinda en haar dochters Sarcha en Kyala. Dwayne slachtte nog een kokosnoot voor de meiden die heel dicht bij de natuur leven. Heel leuke kinderen trouwens.

Op gegeven moment pakte Dwayne een ‘didgeridoo’ een Aboriginal instrument en begon er op te spelen. Hannah voegde er wat eenvoudig tonen op een altblokfluit aan toe. Dat in het donker in de jungle en onze oergevoelens kwamen even boven. Ik heb ook nog even geblokfluit. Dat ging nog wel, maar toen ik de didgeridoo ging proberen ging dat totaal niet voor mijn gevoel. Af en toe kwam er een authentiek geluid uit en in no time was ik buiten adem. Later zei Dwayne dat hij verrast was over wat ik er nog allemaal nog haalde.

Michael nodigde ons uit bij zijn junglehuis. Naast het huis was een zeil gespannen waaronder men gewoonlijk leefde. Daar was de zithoek, de keuken en ook de douche.

De douche wordt gevoed met puur bronwater uit het woud. Het is ook geschikt als drinkwater. Michael bezit twee stukken regenwoud, een van ongeveer 70 hectare en ergens anders nog 365 ha. Hij heeft hier ook zijn eigen koffieplantage. We kregen daar nog koffie, een nieuwe melange  van een nieuw soort, een probeersel van hem. Geweldig lekker!

De gesprekken gingen over onderwerpen zoals je die hoort bij mensen die dicht bij de natuur leven. Hij bewoog nog een in het woud gevonden kristal over mijn hand. Met mijn ogen dicht kon ik voelen hoe hij het kristal bewoog terwijl hij mijn hand niet raakte.
Lucia kreeg een steen in de hand gedrukt die warm werd zodra ze haar hand sloot.

Ze mocht hem houden en de volgende dag zei hij dat ze hem op het hart moest dragen en er goed voor zijn, dan zou de steen ook goed voor haar zijn. Toen we wilden vertrekken zei hij dat we op een vlakke plek in de jungle konden gaan staan met onze bus om daar de nacht door te brengen. Dat deden we, verstoken van alles en alleen aangewezen op wat we bij ons hadden met alleen de pure junglegeluiden om ons heen.

Het was een fantastische belevenis, heel gedenkwaardig vooral als je bedenkt dat er maar een fractie is geschreven van wat er werkelijk plaatsvond. Zelfs voor Dwayne en Hannah was het een gedenkwaardige avond.

De volgend ochtend bereidde Dwayne ons een lekker ontbijtje met een gekookt ei waarna wij afscheid van hen namen. Vervolgens  namen we nog een cappucino (de enige echte volgens Michael) in The Coffee Republic waarna wij op weg togen.

Je ziet in films wel eens in de  jungle neergestorte vliegtuigen. Ze zien er echt zo uit!

Hier het apparaat waarmee ze hun eigen koffie branden waar je bij staat.

We reden een prachtige route en overnachtten op een camping aan Lake Tinaroo. In de schemering hebben we nog zitten wachten of bij de vijver de vogelbekdieren kwamen spelen, dat deden ze namelijk elke dag. Dus wij wachten met camera’s in de aanslag……… Enfin, je snapt het wel.

Daarna vertrokken we naar Cairns. Wij hebben het redelijk droog gehouden. In Cairns staan de straten onder water. We willen daar nog gaan duiken op de Great Barrier, maar ik ben bang dat het water melkachtig zal zijn door al die grote hoeveelheden regenwater die de zee in spoelen via de rivieren en zo. In Inisfail en Townsville (daar moeten we doorheen als we naar Sydney rijden) zijn de wegen afgesloten. In Inisfail zijn zelfs krokodillen in de straten. Alles staat onder water. Als dat zo blijft, moeten we onze camper in Cairns weer inleveren en naar Brisbane of Sydney vliegen en daar een andere camper huren. We wachten af. Eerst maar vanuit Cairns een paar duiken maken op The Great Barrier Reef.