|
Vandaag weer vroeg op. De bus zou om 8 uur vertrekken maar van een van de gasten was de camera gestolen. De camera, ach, maar de vastgelegde indrukken zijn voor eeuwig verdwenen. We vertrokken dus wat later. We gaan naar Fresno maar onderweg stoppen we wel even om tussen de sequoia’s rond te lopen. Ik ben benieuwd of hier ook de boom is waarin ze een tunnel gemaakt hebben waar de auto’s door kunnen rijden. Zo groot zijn die bomen namelijk. Het zijn de grootste bomen ter wereld.
De interstate slingert zich door bergachtig gebied met huisjes tegen de berghellingen aan geplakt. Even later zag je weer dat we in Amerika zijn toen we een verkeersbord zagen met de aanduiding “Smokey Bear 1 mile”. Het is trouwens wat drukker op de weg dan we tot nu toe meemaakten op de interstates. |
 |
 |
De bergen weken en aan mijn rechterhand zag je uitgestrekte olijfboomgaarden. De bergen weken verder en eindeloze landerijen strekten zich uit met graan, mais en druiven. Een gebied met olie in de grond trok aan ons oog voorbij te zien aan de jaknikkers die daar onverstoord hun werk deden. Natuurkijk was ik net te laat met het pakken van de camera. Af en toe zag je stukken land die blijkbaar te klein waren om te bebouwen en daarom waren uitgegraven om als waterreservoirs te gebruiken. Om een uur of half elf stopten we in Bakersfield om bij een supermarkt de lunch in te slaan die we in de bus zouden nuttigen. In de supermarkt was een Starbucks waar ik een heerlijk latte macchiato caramel bestelde waarmee ik genietend in de winkel rondliep om inkopen te doen. Daarna weer de interstate op naar onze sequoia stop. Langs de weg verschenen nu ook de sinaasappel boomgaarden. |
Inmiddels was er steeds minder verkeer op de weg en reden we weer heuvelachtig gebied binnen met veel begroeiing. De bomen stonden daar wel redelijk ver uit elkaar. Langzamerhand verruilden de heuvels zich voor bergen met op de hellingen ruige begroeiing. Traag kronkelde de bus over de wegen en passeerde hier en daar een lodge of een roadhouse. Als je naast je uit het raam keek, ging het steil en heel diep naar beneden.
We rijden Kings Canyon binnen, heel Lang geleden ontdekt door John Muir die gefascineerd raakte door de ruige natuur, de vallei, uitgeslepen en bewerkt door water en wind en de gletsjers die uiteindelijk uitlopen in uitbundige watervallen.
We rijden Sequoia Canyon binnen waar deze woudreuzen uitbundig groeien. De hoogste boom is meer dan 80 meter hoog. De boom die wij nu gaan bezoeken is ook meer dan 80 meter hoog én de breedste boom. De omvang is 13 meter.
|
 |
 |
Even later liepen we door een tunnel die was uitgehouwen in een omgevallen sequoiaboom.
Als klein kind al wist ik dat deze mammoetbomen bestonden en ik had er ook foto’s van gezien, ook
die boom waarin een autotunnel was gemaakt. Ik had echter nooit gedacht ze in levende lijve te aanschouwen. |
 |
Wat een enorme bomen. Je bent nietig als je ervoor staat en als je ervoor poseert en je wilt dan een foto nemen met de hele boom erop, herken je niet eens dat daar een mens staat, zo klein ben je dan.
Het was een prachtige boswandeling, ik had daar wel uren kunnen lopen. Het eekhoorntje dat we zagen, liet zich jammer genoeg niet meer zien. De bus zagen we wel en we stapten in om het laatste stuk naar Fresno te rijden. |
 |
 |
Onderweg stopten we nog voor een fotoshoot van het landschap en niet veel later passeerden we de afslag Sacramento en even daarna sloegen we af bij Fresno. Om een uur of zes stopten we bij ons hotel de Quality Inn. Het was 35 graden. Om zeven uur gaan we een lekkere steak verorberen in het restaurant naast het hotel. Morgen weer om zes uur op. |
In het restaurant zaten we gezellig met een groepje te dineren. Voor ons was het veel te veel. Zoals overal in de VS werden we heel vrolijk bediend; daar kunnen ze in Nederland nog een puntje aan zuigen. Na afloop zaten we met een grote groep gezellig te babbelen rond het zwembad op de binnenplaats van het hotel.
Even voor zessen stonden we alweer naast ons bed. De temperatuur in onze kamer bedroeg 28,9 graden Celsius.
We brengen vandaag een bezoek aan Yosemite.
|
 |
 |
We zijn nu in Yosemite Parc. Het is een prachtige omgeving uitgeslepen door gletsjers en waterstroompjes. Tien miljoen jaar geleden droogde de laatste gletsjer op en liet het Yosemite meer achter. In 1850 kwamen hier de eerste Europeanen die prompt ruzie kregen met de hier wonende indianen. Uiteindelijk heeft de regering troepen gestuurd om de orde te herstellen. Op gegeven moment werd de schoonheid van de omgeving écht gezien en later werd het een “national parc”. Hier in Yosemite lopen nog veel beren rond, een paar honderd. Als je hier kampeert, moet je geen voedsel bij je in de tent houden en ook niet in de auto. Als je het in de auto laat, heb je kans dat je deur er de volgende dag uit ligt. Het beste kun je je voedsel in een metalen container doen en die dan in een boom hijsen. |
Je ziet hier de hele groep op de foto met een prachtige achtergrond . Voor onze lunch maakten we nog even een fotostop bij de beroemde rots El Capitan (foto hieronder), genoemd naar een van de beroemde ontdekkingsreizigers. Hij wordt veel beklommen. Deze rots steekt zo’n 1100 m de lucht in en is zelfs zo stevig dat de gletsjers indertijd niet in staat waren dit brok te bedwingen. Daarom torent hij nu nog steeds majestueus de lucht in.
Er zijn onlangs nog mensen om het leven gekomen die hier in de lodge logeerden. Zij waren in aanraking gekomen met dierlijke uitwerpselen. Gelukkig komen wij alleen maar alle mooie dingen bewonderen. De kans dat we een beer tegenkomen is helaas heel klein. Ik wil er wel een nadoen maar daar trapt niemand in. Hoewel!
|
 |
 |
Ook hier zou ik uren kunnen wandelen, zo mooi is het.
Tijdens de lunch zaten we op een bankje en voerden een kraai die zat te klepperen als een ooievaar. Hij verzamelde al het brood en ging het begraven onder wat bladeren en takjes. Nog nooit eerder gezien. Er liepen ontzettend veel eekhoorntjes rond die je gewoon uit de hand kon voeren. Ik gaf een Japans meisje wat brood voor de diertjes en deed haar en wat anderen voor hoe je ze kon voeren. Toen ik wegging, kwamen ze achter me aan en gaven mij een blikje cola, een brownie en een zakje chips als dank. Er liepen wel meer bijzondere dieren rond zoals deze grote specht, de Stellar’s Jay. |
 |
 |
 |
Langs prachtige begroeide berghellingen reden we Yosemite Parc weer uit richting Fruitbarn, een schuur waar je allerlei soorten fruit kunt kopen. Het zag er daar leuk uit met papegaaien en ara’s.
Vijf nationale parken hebben we aangedaan maar nu rijden we door meer gecultiveerde gebieden, landerijen zover als het oog reikt, boomgaarden afgewisseld met druiven en olijfbomen. Op een hoek waar we moesten wachten was een typisch Amerikaans winkeltje met daarnaast een paar afgedankte locomotieven. |
 |
| Mijn aandacht werd nog even gevangen door een paar grappige brievenbussen. |
Ken, onze chauffeur heeft er flink de sokken in gezet. We naderen SF, het mooie San Francisco met zijn beroemde Golden Gate Bridge, de stad waar de Flower Power begon. Denk maar eens aan de zin uit het beroemde lied uit die tijd.
“When you’re going to San Francisco, be sure to wear some flowers in Your hair”.
We hebben een upgrade gekregen naar het Hiltonhotel inclusief ontbijt. Eindelijk krijgen we wat ons toekomt. Vanavond gaan we met het beroemde trammetje en daarna naar de Amerikaanse Chinees om te gaan eten. Ik ben benieuwd. Maar eerst nog even een pitstop bij The Fruitbarn.
 |
Het was al donker toen de bus voor stond. We reden San Francisco in om met de beroemde cable car te gaan. Degene die de cable car bedacht, had gezien dat een paard voor de tram viel en dat de tram toen van de heuvel afreed, het liggende paard met zich mee trekkend. Dat vond hij zo’n afschuwelijk gezicht dat hij bedacht dat het anders moest. De kabel waaraan de tram getrokken wordt is in een geul in de grond gelegd. Het was leuk om mee te rijden. De volgend dag hebben we nog bij daglicht een foto genomen. De Chinatown walk was niets bijzonders, dat zou je overdag moeten doen. Daarna hebben we gezellig zitten chinezen waarbij de gerechten op een draaitableau stonden. Als je dan wilde opscheppen, draaide je het betreffende gerecht naar je toe. |
 |
De dag daarna waren we alweer vroeg uit de veren om een citytour te maken. Die was geweldig. naam van de stad stond al in de verte op de berg geschreven. |
 |
Toen reden we het heuvelachtige San Francisco in. Er was veel verkeer met auto’s en fietsen, heel veel fietsen ondanks de heuvels. Het stadsbeeld toonde veel architectonische verschillen.
Veel mensen bouwden huizen zoals ze dat in hun land deden. De tijdgeest deed natuurlijk ook mee. Zo zag je typisch Scandinavische huizen maar ook huizen in art deco stijl.
|
|
|
 |
|
|
The painted sisters |
Stadhuis |
Beroemd zijn ook de gerestaureerde in victoriaanse stijl opgetrokken huizen “The painted sisters”. Het was een genot om te zien hoe de stijlen zich afwisselden, van strak en recht tot gevels met afgeronde hoeken, uitbouwen en torentjes. In één straat kon je vele verschillende soorten architectuur bewonderen. Geweldig! De koepel van het stadhuis is zelfs nog iets groter dan die van het Capitool.
Helaas zag je toch ook weer de nodige zwervers die deel uitmaakten van het straatbeeld.
 |
We reden Twin Peaks binnen dat voor een deel twee van de drie dagen in de mist ligt. Wij hadden geluk, het was een stralende dag en we konden vanaf een prachtig uitzicht punt “The Golden Gate Bridge” en het voormalige gevangeniseiland Alcatraz (rechts onderaan) bewonderen. Het is een lange hangbrug en zo hoog dat de grootste oceaanreuzen klein lijken als ze er onderdoor varen. Hij kan 9 meter naar iedere zijkant uitslaan en winden van meer dan 160 km/u weerstaan. |
 |
|
. |
Op bijgaande foto kun je zien hoe dik de kabels zijn waaraan de brug is opgehangen. De kabel is samengesteld uit vele dunnere kabels.
De brug wordt voortdurend geschilderd, als ze aan de aan de andere kant zijn, beginnen ze meteen weer opnieuw zoveel werk is het. De naam Golden Gate Bridge stamt uit het midden van de 19e eeuw toen er goud ontdekt was aan de andere kant van de baai. Het was dus de brug naar het goud. |
 |
 |
We vervolgden onze weg naar Fisherman’s Wharf waar we zouden blijven tot half acht ’s avonds als de bus ons weer kwam ophalen. Het was een bont gebeuren op de pier met zijn vele winkeltjes, eettentjes en straatmuzikanten. Op Fisherman’s Wharf stapten we op een grote rondvaartboot en voeren daarmee onder de brug door en om Alcatraz heen. En wat hadden we een geluk, we hadden alles in de zon gezien maar nu kwam er vrij snel mist opzetten die Twin Peaks en de brug in nevelen hulde. Na terugkomst pakten we het F-trammetje en reden ermee naar Union Square om bij het warenhuis Macey’s te gaan kijken. Daar was niets van onze gading en we besloten terug te gaan naar de Wharf om daar winkeltjes te kijken en wat te eten. |
 |
Tussendoor fotografeerden we nog snel de cable car bij dag. Van eten kwam niets meer want de bus stond alweer klaar die ons terug bracht naar ons Hilton hotel.
De vakantie is al weer bijna afgelopen. Morgen kunnen we uitslapen. Om kwart voor tien komt Ken, onze chauffeur, ons ophalen. Natasja, onze voortreffelijke reisleidster, en hij brengen ons dan naar het vliegveld. We vliegen door de nacht naar huis. Gelukkig vliegen we premium comfort met heel veel beenruimte opdat je je benen kwijt kunt en kan proberen te slapen.
Het oude wilde westen, een gebied met wonderen en veel tegenstellingen. Het is een gebied dat zeker de moeite waar is om te bezoeken. Rijkdom en armoede wisselen elkaar af. Dat geldt ook voor de natuur; mager begroeide woestijngebieden, gecultiveerde gebieden en gebieden met rijke, wilde begroeiing. Je ziet magere mensen en heel veel dikke mensen. Het voedsel dat je in een restaurant bestelt of in een supermarkt koopt, gaat heel vaak in grote porties, het lijken soms balen diervoeder. We hebben genoten en zullen zeker nog een keer terug komen. Maar nu weer naar huis waar ons 15 graden en regen wacht. Dat zal niet meevallen na deze warmte waar we nu aan gewend zijn.
|
|
 |
Inmiddels hangen we alweer vijf uur in de lucht. Eerst maar even proberen te slapen.
Holland, here we come! |
|
