Vandaag vertrekken we uit Flagstaff richting Los Angeles.
In het verleden werd het verkeer steeds sneller en een luitenant kreeg de opdracht van de regering  om de route van oost naar west te verkennen. Ze wilden ze op een stopplaats de vlag hijsen. Ze hadden echter geen vlaggenmast dus werd een boom van zijn takken ontdaan en werd daar de vlag in gehesen. Vandaar de naam Flagstaff.

	Dit werd Route 66. Deze was  3943 km lang en liep van Chicago naar Santa Monica. Later werd de Interstate 40 aangelegd en werd  in 1985 Route 66 opgeheven.  Het grootste deel  bestaat inmiddels niet meer maar iemand besloot Route 66 niet in de vergetelheid te laten geraken en maakte er een toeristische attractie van. Dat is goed gelukt en is het heden ten dage nog. Er zijn nog wel bestaande delen waar je over	kan rijden maar hele stukken zijn al weg. In Seligman waar de man die de toeristische attractie begon een kapperswinkel had, is nog steeds een bloeiende toeristische industrie. Allerlei dingen uit het verleden staan daar ook tentoongesteld, ook de kappersstoel.

Het is ook een pleisterplaats voor bikers die in groepen komen aanrijden en daar even een stop maken.

Het kenmerkende gepruttel van de Harley Davidson hoor je overal boven uit. Je ziet er motoren in prachtige kleuren en vormen maar ook sommige motorrijders zien er apart uit.

Nu weer verder richting LA over de eerder genoemde Interstate 40 dwars door de Mojave woestijn. Het is een lange eentonige rit met tussen de Joshuaboompjes af en toe een wervelwind (te ver om te fotograferen) en af en toe een lange treincombinatie in de verte. Bij een stop bij Walmart om de lunch in te slaan zag een van de medereizigers iemand een grote baal in de boodschappenkar doen. Hij dacht dat het hondenvoer was maar het was Nibbit. Geen zakjes maar gewoon een grote baal. Alles moet hier in het groot.

Onderweg stopten we bij het spookstadje Caligo. De naam van deze vroegere mijnstad staat op de berg geschreven als je komt aanrijden.
Ik draaide me ineens om naar mijn buurvrouw achter me, keek verschrikt en zei: “Wow, ik schrik me dood, ik wist niet dat we in een spookbus zaten”. Iedereen lachen maar zij niet. Ik denk dat ze het niet snapte.

Een aantal dingen was nog authentiek, dat was wel leuk. Je ziet er natuurlijk de standaarddingen die in zo’n soort gelegenheid ziet en je doet ook de standaarddingen. Maar het is wel echt een verlaten mijnstad en dat maakt het wel leuk.

Na een lange rit reden we rond een uur of zeven ’s avonds LA binnen met een prachtige zonsondergang voor ons. De lift naar de 14e verdieping ging sneller dan ik thuis de trap op loop naar de 1e verdieping.

	Vanuit ons hotelraam hadden we prachtig uitzicht op de skyline van LA bij nacht. Rechts op de foto zie je een toren met een verlichte gebogen contouren.  Het penthouse is het eigendom van Leonardo di Caprio, een schril contrast met onze niet al te grote hotelkamer. Morgen om 7 uur weer op om Los Angeles onveilig te maken. Wat we gaan bekijken, hebben we al eens gezien maar het zal best wel leuk zijn om het feest der herkenning mee te maken.
Vandaag hebben we dan de stadstour gemaakt. Eerst reden we naar het Dorothy Chandler Pavilion, een muziekcentrum dat met donaties gebouwd is en een paar honderd miljoen dollar heeft gekost. Het schijnt een bijzonder gebouw te zijn maar de omgeving is mooier.

Vandaag hebben we dan de stadstour gemaakt. Eerst reden we naar het Dorothy Chandler Pavilion, een muziekcentrum dat met donaties gebouwd is en een paar honderd miljoen dollar heeft gekost. Het schijnt een bijzonder gebouw te zijn maar de omgeving is mooier. Daarna reden we naar het oudste deel  van Los Angeles. Daarvoor was een park met in het midden een rond prieel waar vaak optredens plaatsvinden. Toen de Mexicaans aandoende markt op om het oudste huis van Los Angeles te fotograferen. Californië was oorspronkelijk van Mexico. In de 19e eeuw wilde Amerika het kopen maar Mexico weigerde. Er volgde een oorlog van twee jaar die door de Amerikanen gewonnen werd en Californië was ingelijfd. Mexico kreeg nog wel een financiële tegemoetkoming.

Na even over de markt gewandeld te hebben togen we naar Hollywood met zijn kleurrijke figuren, de “Walk of Fame” met de sterren en de naam de ster. Na een foto gemaakt te hebben met Shrek erbij liepen we even over de plek waar vele sterren hand- en voetafdrukken gemaakt hebben in het beton. Vervolgens togen we naar het punt waar je heel goed “The Hollywoodsign” kon fotograferen. In het verleden is dat daar door makelaars geplaatst om de grond te verkopen. Inmiddels is het al een aantal keren vernieuwd en is het een toeristische attractie.

Na de groep van bovenaf gefotografeerd te hebben togen we naar de kerk waar de film Sister Act met Whoopie Goldberg is opgenomen. We gingen ook nog even naar binnen. Er was  een soort van dienst bezig en ze waren aan het zingen. Ze bleven zingen maar we moesten de kerk uit om op tijd terug te zijn bij de bus.

Nog even een beker koffie gehaald bij Starbucks en weer naar de bus waarmee we naar de Farmer’s Market reden. Deze wordt altijd druk bezocht.  Er rijdt nog een leuk toeristisch trammetje rond. Daarnaast zijn er winkels maar als je de overdekte markt in loopt, zie je alleen maar voedsel winkeltjes waar je kunt eten. Het was er erg druk omdat het vaak net zo duur of goedkoper is om buiten de deur te eten als het kopen van je voedsel in de supermarkt. Na de lunch vertrokken weer.

We reden door Beverly Hills en over de dure Sunset Boulevard naar Santa Monica. Dat is een duur gedeelte van LA met winkels van de dure merken als Prada, Louis Vuitton  en noem maar op.

		In Santa Monica aangekomen liepen we naar de pier. Je zag hier ook veel bedelaars en veteranen. Ik zie in Amerika meer bedelaars en zwervers dan in de derdewereld landen waar we geweest zijn. Ook veel veteranen bedelen om nog enigszins een bestaan te hebben. Je weet alleen nooit of het echt is. Het blijft echter raar dat de VS niet zorgen voor soldaten die voor hun land gevochten hebben en daar invalide uit terugkomen. Ze worden gewoon in de steek gelaten. Ze hebben hier op het strand kruisen neergezet voor de gesneuvelden, maar als ze voor elke gesneuvelde soldaat een kruis zouden moeten neerzetten, was het strand niet groot genoeg.

We zijn nog even de pier op geweest wat we de vorige keer dat we hier waren niet hadden gedaan. De tijd ging snel voorbij. Je ziet hier nog The big blue bus die je voor een dollar door heel Los Angeles brengt. De vorige keer dat we hier waren gingen voor 60 dollarcent vna het vliegveld naar Santa Monica en dat is een heel eind. Iemand vroeg nog hoe ze kon weten welke bus dat was. Wel , hij is groot, blauw en het is een bus en aan de zijkant staat Big Blue Bus.

		Maar nu op naar de wijk Venice waar Julia Roberts woont. Onderweg zagen we nog wat aparte architectuur. We maakten een wandeling op de boulevard van Venice Beach met al zijn fleurige winkeltjes en kramen en waar je behalve de bedelaars ook artiesten, schilders, tekenaars en allerlei andere soorten van “kunst” ziet. Je ziet ze daar ook sporten, body builden, basketballen, skaten, etc. Het is toch allemaal apart volk wat daar woont.

Een uurtje daar rondbrengen is meer dan genoeg en we gingen terug naar het hotel. Nog even in de lobby piano gespeeld en gezongen en toen met de lift naar boven.

Die lift is sneller op de 14e verdieping dan ik thuis één trap naar boven loop. Het valt op dat er geen 13e verdieping is; de Amerikanen zijn erg bijgelovig. Het verdiepingen systeem werkt anders dan bij ons, eigenlijk zelfs logischer. De begane grond is de eerste verdieping en eenhoog is de 2e verdieping.
Wij zaten op de 14e verdieping, wat dus eigenlijk de 13e verdieping is die ze niet hebben  maar wij zouden dat de 12e verdieping noemen omdat wij begane grond hebben.

Even opfrissen en snel naar beneden naar de bus die op ons wachtte om een stukje Citywalk te doen bij de
Universal Studio’s. Niet iedereen was mee, jammer, maar de meesten wel. We gingen daar naar een restaurant waar we zoveel te eten kregen dat wij beiden het niet op kregen en het grootste gedeelte moesten laten staan.

Na deze gezellige eetpartij bracht onze chauffeur, Ken, ons nog even naar het observatorium waar we schitterend uitzicht hadden op een verlicht Los Angeles. Het was een adembenemend gezicht en zo enorm uitgebreid. Daarna bracht de bus ons weer naar het hotel waar ik nog even aan de vleugel plaatsnam (hij speelt heerlijk) en toen met de lift naar boven suisde. Morgen op half zeven weer op om richting Fresno en San Francisco te gaan.