Natuurlijk was ik om 5 uur al wakker; het tijdsverschil van 9 uur breekt je af en toe toch wel op. Even ontbijten en toen naar de plek waar we opgepikt zouden worden. De vrouw die onze Damtour deed, bracht, was een gezellige kletskous. Spreek Damtour maar eens uit en je hebt een leuke woordspeling. We reden door de droge Mojave woestijn waar nog wel wat coyotes rondlopen en waar we op de terugweg nog een paar wilde schapen zagen, zeldzaam om te zien.

Na het filmpje van een kwartier begon de rondleiding. Door inspectietunnels waar je boorgaten van het dynamiet nog zag zitten, kwamen we bij een generator hal. Enorme turbines zag je daar.

Ik sta hier nog naast een opengewerkte turbine opdat je kunt zien hoe groot de ankers en de spoelen zijn.

Zodra de dam klaar was, werden de tunnels voor de omleidingen dichtgemaakt met een betonnen prop zodat het water naar de dam kon stromen. Een deel van de tunnels werd gebruikt om het water via 4 inlaattorens via grote brede pijpen naar de turbines te leiden.

Op het schema kun je zien hoe het allemaal werkt. De gele tunnels zijn gebouwd om het water om te leiden tijdens de bouw van de “Boulderdam” zoals hij oorspronkelijk heette. Aan beide zijden van de plek waar de dam gebouwd zou worden werden dammen gemaakt om het water de tunnelbuizen in te leiden. Toen dat klaar was en de boel droog stond, begon de bouw van de dam, waar heel veel mensen om het leven kwamen.

Het beton werd zo snel gestort dat er grote koelbuizen doorheen liepen om het drogende beton te koelen. Er werd 24 uur per dag gewerkt. De dam was dan ook in recordtijd af.

Maquette van de dam		Dam in werkelijkheid

Na de rondleiding gingen we zelf rondlopen en kwamen toen bij het uitzicht punt met zicht op de dam. Wow, wat een enorm groot ding. Het is wel niet meer de grootste ter wereld maar wel de grootste die ik ooit gezien heb. Daarna gingen we in de bloedhitte over de dam lopen waar je goed uitzicht had op de Coloradorivier en de Memorial Bridge.

Op het midden van de dam is de grens tussen Arizona en Nevada. Op deze foto zie je ons hand in hand staan, de een in Arizona en de ander in Nevada. Niets kan beter de Verenigde Staten van Amerika uitdrukken dan deze foto. De brug is ook een grens tussen Arizona en Nevada. Bij de dam is een prachtig monument met de wapens van de verschillende staten die belang hebben bij de dam. Hoover was degene die de verschillende staten zover kreeg dat ze het ermee eens waren dat de dam gebouwd werd; ze raakten immers een groot deel van de watertoevoer door de Coloradorivier kwijt omdat er een stuwmeer gevormd werd, Lake Mead, en de watertoevoer geknepen. De dam heette eerst Boulderdam maar is later i.v.m. de verdiensten van Hoover door de regering veranderd in Hooverdam. Uit dit kleine stukje is bijna niet op te maken wat een geweldige indrukken wij die dag hebben opgedaan; we hadden dit prachtige stuk Amerikaanse historie niet willen missen.

Toen we op de brug liepen, hadden we nog een fantastisch uitzicht op de dam en Lake Mead daarachter waarop een echte raderboot rondvoer. Later zagen we die nog terug in de haven. Toen zagen we ook hoe helder het water was en hoe warm, zo’n 25 graden Celsius. Er zwom nog een grote groep karpers rond en een vrij grote roodwang schildpad.

Bij de lunch bestelde Lucia een “small coke”. Nou, die zou bij ons medium zijn.  Luuk had chili met frites; die krijg je met zijn drieën nauwelijks op. Het is echt Amerikaans, alles groot. Veel van de mensen zijn ook echt groot.

Op de terugweg kwamen we weer bij het Las Vegas bord. We hoorden dat er een webcam boven hangt en als ze b.v. in Nederland weten dat je daar staat op een bepaald moment, kunnen ze inloggen op een site en zien ze je live staan. Voldaan kwamen we terug in het hotel en spraken af om om vijf uur te starten met een wandeling naar het Bellagiohotel. Dat was een belevenis. We zagen de verschillende nagemaakte monumenten nu van dichtbij. Luuk had de tijd van zijn leven als je deze foto ziet waar hij samen met een paar mooie showgirls op staat. In het Bellagio kocht hij wat fiches en speelde even crap. Ze zeiden dat hij had verloren. “Het zal wel”, zei hij want net als wij, snapte hij niets van het spelletje.

Toen we weer terugliepen was het al donker en ging de verlichting aan. In een woord geweldig. Het waterorgel speelde nog en op bepaalde punten in het liedje spoot het water hoog de lucht in, net zo hoog als het hotel. Verlichte gondels werden door vrouwelijke gondeliers voortbewogen. Op deze foto’s zie je een impressie van hoe het eruit zag. Parijs lichtstad? Laat me niet lachen.

We hadden een paar uur gelopen en na wat gedronken te hebben streken we neer achter de gokmachine waar Luuk $100 won. Gisteren ook al $25, dus die heeft een goede gehad aan Las Vegas. Af en toe kwam er een dame in haar kostuum langs en vroeg verveeld of we wat wilden drinken. De jetlag liet zich weer gelden dus wij gingen niet al te laat naar bed; de wekker stond op half zeven.