Op 22 maart 2010 was het zover. We hadden wat oponthoud door o.a. weigerende ov-chipkaarten waardoor we wat treinen misten maar uiteindelijk arriveerden we op Schiphol. We waren de laatsten bij de incheckbalie. Gelukkig had ze nog een raamplaats en een gangpadplaats bij elkaar. We wisten toen nog niet dat er niemand meer zou komen en we hoopten dat er niemand tussen geplaatst zou worden en dat was dus ook niet zo.
We vlogen in een A319, een klein maar comfortabel vliegtuig vooral als je drie plaatsen met zijn tweeën hebt. Hij vertrok zelfs voor tijd en nog geen 5 uur later stonden we op het vliegveld van Amman.

Je zag meteen dat je in een Arabisch land was want je zag de uitgang van rechts naar links gespeld staan.

We leverden de paspoorten in want de visa werden centraal geregeld. We haalden de koffers van de band en aan mij was de schone taak toebedeeld om de paspoorten uit te delen. Omdat ik mijn leesbril niet op had, ging dat wat moeizaam en las ik heel gênant allerlei voornamen op maar even later zaten we toch in de bus en na een flinke rit naar Amman betrokken we uiteindelijk onze hotelkamer op de 5e verdieping.

Er waren maar weinig mensen die zin hadden om een restaurant buiten het hotel op te zoeken dus de meesten aten in het hotel. Nu heb ik niet zo gauw iets aan te merken op het eten want je gaat niet op vakantie voor de maaltijden maar dit was zeer mager en dat is nog eufemistisch uitgedrukt. Gelukkig was het wel reuze gezellig aan tafel met een aantal mensen en de avond vloog om. Snel een wake-up call geregeld die al centraal besteld was waardoor we twee keer gebeld weren en toen naar bed. Wij hadden de goede kant van het hotel getroffen maar een deel van de groep werd om 4 uur wakker geschreeuwd door iemand die in de moskee opriep tot het gebed.

	Na het karige ontbijt kwam de gids kennismaken. Hij heette Fayt maar hij zag er niet echt failliet uit zoals je op de foto wel kunt zien. Hij vertelde geschiedenisleraar te zijn geweest maar hier en daar betrapte ik hem op geschiedvervalsing dus of het volgende waarheidsgetrouw is weergegeven weet ik niet zeker.
Als eerste reed de groep naar Jerash of Jarash, het Bijbelse Gerasa. Dat is een oude stad waarvan pas 15% is opgegraven. Jerash lag 3000 jaar geleden in Shamlan, een groot gebied wat nu bestaat uit Syrië, Israel, Libanon en Jordanië. Sham is een ander woord voor Damascus; ik vermoed dus dat Shamlan “het land van Damscus” betekende.

Jerash was een stad waar veel handelskaravanen doorheen trokken, wel 50.000 kamelen per jaar beladen met handelswaar. Om dat te beschermen, moest de stad wel ommuurd worden.

Al is er pas 15% opgegraven is het een immens complex met veel verschillende invloeden, zowel Griekse als Romeinse. Toen de soldaten daar eenmaal gelegerd waren, was de legerleiding bang voor werkloosheid omdat de werklozen uit wanhoop de soldaten konden aanvallen

Daarom werden er banen gecreëerd.  Mensen konden stenen houwen die gebruikt werden om de stad verder uit te bouwen. Dit duurde generaties. Aan de bovenkant van de zuilen kun je nu nog zien wanneer er een andere generatie was aangebroken.

In het complex was ook een bid- en feestplaats trappen naar toeliepen die telkens bestonden uit zeven treden gevolgd door een klein plateau. Op het plateau werd telkens gebeden waarna men weer verder omhoog liep naar het volgende plateau.

We kwamen ook nog in een forum, een prachtig opgetrokken theater waar een drummer en een doedelzakspeler ons vergastten op wat muziek. De onderste plaatsen waren natuurlijk voor de vips. Het theater was zo gebouwd dat als je in het midden op een bepaalde steen ging staan, iedereen in het gehele theater je goed kon horen. Aan de voorkant tegen de tribune plaatse men ook nog open metalen bakken die het geluid tegen de achterste muren weerkaatsen en zo versterkten voor de gehele tribune.

Over een decamanus of een cardo ( een benaming voor bepaalde wegen), liepen we terug naar de poort van Hadrianus om met de bus naar het laagste punt op aarde te gaan, 425 meter onder de zeespiegel, de Dode Zee.

Overal onder de wegen liepen geulen waardoor het water naar lager gelegen gebieden kon stromen om daar te worden opgevangen. Nadat we wederom door de poort van Hadrianus waren gelopen, stapten we in de bus en gingen op weg naar de Dode Zee.

Onderweg zagen we nog een drugshandelaar geboeid afgevoerd worden door de politie en langzaam naderden we het laagste punt op aarde, de Dode Zee. Toen we dichterbij kwamen was de zee in nevelen gehuld en de contouren werden ons pas duidelijk toen we in een heerlijke warmte beneden bij de zwembaden stonden die boven het strand lagen. De Dode Zee is al erg gekrompen; er verdampt steeds meer water en er wordt steeds minder water aangevoerd omdat dit onttrokken wordt voor drinkwater en landbouw- en drinkwaterdoeleinden. Er bestaan plannen om de Dode Zee door middel van een kanaal te verbinden met de Rode Zee om te zorgen dat de Dode Zee niet uitdroogt. Je kunt ook zien dat de kustlijnen verder de zee in gekomen zijn.

En nu omkleden en naar beneden. Zorg dat je geen water in je ogen krijgt, want het eerste uur zie niets meer en het duurt zeker drie dagen voor het over is. Je kon je ook voor een paar euro of dinar insmeren met modder, die op laten drogen en weer afspoelen in de zee. Sommigen deden dat ook en hadden prompt uitslag.

Het baden in de Dode Zee is leuk want je blijft drijven en je kunt gewoon de krant lezen.
Maar het is ook een beetje een anticlimax, maar ja je weet het: het verkrijgen van de zaak is het einde van ’t vermaak.
Als je echter in Jordanië bent, moet je dit gedaan hebben. Nog even in het gewone zwembad gezwommen, een cappuccino gedronken en met de bus weer terug. Onderweg zagen we nog wat tentenkampen en een stel geitenhoeders met hun kuddes.

De gids had verzuimd te tellen. Hij had nog zo gezegd dat we op onze naaste moesten letten, zei hij. Ja, ja! Hij is niet altijd erg duidelijk en laat soms dingen op zijn beloop maar het is een geweldig leuke vent en hij kan leuk vertellen als je hem verstaat. Ach, soms gewoon een paar gerichte vragen stellen en hij beantwoordt ze graag.

Terwijl wij voor een stalletje met fruit en tomaten stonden te wachten tot Geert met de auto werd gebracht zat de verkoper maar wat zielig voor zich uit te staren. Niemand kon zijn handel zien en hij verkocht ook niets.

’s Avonds hebben we nog een heel eind gelopen met een groep en hebben een kleine maaltijd gebruikt.