Vandaag gaan we naar de historische stad Petra die in 1985 tot werelderfgoed is verklaard. Vlakbij Petra bevindt zich de Schrijn van Aäron, de plek waar de broer van Mozes begraven werd. Petra ligt tussen de 800 en 1350 meter hoog en was door de gunstige ligging van de derde tot de vijfde eeuw na Christus belangrijk voor de karavaanroutes die van Aden tot aan China liepen.

Het lag vrij verborgen en was slechts toegankelijk via een smalle kloof. Verder was er een enorm goede watervoorziening. Overal zie je de goten lopen die het water naar reservoirs voerden. Deze goten waren afgedekt met stenen platen. Het drinkwater werd in aardewerk buizen aangevoerd vanuit een oase waarvan gezegd wordt dat Mozes er met een slag van zijn staf water uit de grond liet komen. De Nabateeërs, die de stad beheersten, hadden een enorme kennis van waterhuishouding. Later maakte Petra deel uit van het  Romeinse Rijk. Door veroveringen en een vernietigende aardbeving is Petra grotendeels verwoest en werd toen verlaten. De  Zwitser Jean Louis Burckhardt herontdekte Petra in 1812. Pas in het begin van de twintigste eeuw werden er archeologische opgravingen gedaan.

Toen we daar aankwamen, gingen we de eerste 900 m te paard. "Are you the leader", vroeg de paardenmenner. Hij dacht natuurlijk zo een extra fooitje te kunnen ontvangen. "Niets is minder waar, mijn waarde", zei ik tegen hem in het Nederlands. Vragend keek hij me aan en ik schudde nee.

Daarna volgde de tocht door de lange kloof waar je heel goed de openingen in de rotsen ziet waar de woningen zich bevonden. Overigens waren er ook woningen in de heuvels om de kloof heen, maar die waren alleen toegankelijk via de kloof. Daarom was alles zo goed beschermd. Langs de weg liepen nog steeds de goten waardoor het drinkwater naar beneden liep.

Het was een prachtige tocht door de kleurige kloof. De kleur was vooral rood maar er was ook geel, zwart, grijs, blauw, etc. Onderweg werden we steeds gepasseerd door koetsjes, paarden en ezels.

Op gegeven moment riep Fayz, de gids, ons bij zich en trok onze blikken naar boven. Toen zei hij: “Draai eens om” en we hadden een schitterend uizicht op een tempel, De Schatkamer van de farao, die ook als decor gebruikt werd voor de film Indiana Jones and the last Crusade.

Het was prachtig! Snel liepen we er naartoe om e.e.a. in zijn volle glorie te zien. Het was eigenlijk helemaal geen schatkamer. Een gevangen farao ontvluchtte met zijn dochter en zijn geld Egypte en zocht in deze “schatkamer” zijn toevlucht. Hij hield zich daar enige jaren verborgen en verliet de schuilplaats toen. Sinds die tijd doen de geruchten de ronde dat er een schat verborgen zou zijn en werd de tempel kapotgemaakt door de schatzoekers. Daarom zijn er ook beelden vernield en je ziet ook nog de kogelgaten. Ze hebben er zelfs met kanonnen en geweren op geschoten in de hoop dat een schat tevoorschijn zou komen, een schat die er helemaal niet was.

Toen we kloof uitkwamen, gingen we thee en koffie drinken. Lucia deelde nog wat petten en snoepjes uit en ook een handvol pennen die gretig aftrek vonden bij de kinderen.

Daarna volgde een lange wandeltocht van enkele uren door het gebergte achter de kloof waar ook woningen, tempels en graven waren. We raapten onderweg nog wat stenen met mooie kleuren voor de kleinkinderen. Door de akoestiek tussen de bergen gedwongen kon ik me niet  inhouden en probeerde een stukje Deo van Harry Belafonte te zingen maar dat klonk voor geen meter en ik hield dan ook maar snel mijn mond weer dicht. Maar ik had me weer even uitgeleefd. Onderweg kochten we nog twee eieren van onyx, afkomstig uit Iran.

Op gegeven moment kwamen we bij de vervallen muren van een klooster. Als je daar naar boven klom, kwam je bij een heilige offerplaats. Daar werden dieren geofferd door ze te onthoofden. De kop viel in een ondiep gat en het bloed liep door een gootje naar beneden. Wij waren daar met zijn drieën en hebben ons door een plaatselijke verkoopster laten “onthoofden”.

Na een fikse wandeling en een flink aantal archeologische bezichtigingen kwamen we bij het restaurant. Fayz had me gebeld omdat het zo lang duurde maar latere oproepen lukten niet en daarom had hij een knaap op een ezel erop uit gestuurd om ons te zoeken maar we waren er al bijna.

 Na de lunch gingen we met een groep de trappen met 900 treden bestijgen om naar het klooster te gaan, het grootste bouwwerk van Petra. Door de verschillende loopsnelheden viel de groep al snel uit elkaar. Onderweg wilde een verkoopster haar laatste verkoop van die dag aan ons doen. Lucia kocht een kettinkje voor Kyara, onze kleindochter. Na een uur en een fikse klim kwamen we bij het klooster. Het was enorm groot en aardig vervallen. Snel wat filmen en fotograferen en toen weer naar beneden. Er liepen een paar jongens boven op de tempel met een fluit. Ik zong weer even Deo en een van hen maakte het af.

Op de heenweg hadden we al wat regendruppels gehad maar nu werden het er langzamerhand meer. We hadden echter voldoende droge stukken. De meeste kraampjes waren inmiddels al dicht maar in een van de kraampjes zat een moeder met haar twee kinderen zich om een vuurtje te warmen terwijl ze een waterpijp rookten. De jongen wilde de foto gezien die we gemaakt hadden.

Toen weer verder naar beneden, het restaurant voorbij en langs de kamelen, ezels, paarden en koetsjes die ons tegen betaling een rit naar de parkeerplaats aanboden. Maar wij wilden lopen! De weg liep omhoog en dat tot aan de bus aan toe. Telkens dachten we dat we er bijna waren maar niets was minder waar. De uitgehouwen bouwwerken waren prachtig en toen kwamen we weer bij de Schatkamer van de farao. Nee hè, nog die hele kloof door en dan nog meer dan een kilometer. Tot overmaat van ramp begon het steeds harder te regenen. Onderweg kwamen we nog bij de plek waar je een steentje in een hoger gelegen uitholling kon gooien. Als hij dan bleef liggen, betekende dat geluk. Op de heenweg mislukte dat al en nu natuurlijk weer. Ik zal nu wel een hoop ongeluk tegemoet gaan. En weer harder regenen. We waren inmiddels doorweekt.

Nu nog eens meer dan een kilometer naar boven lopen en dat in de regen. Bij de ingang nog even zoeken maar toen zagen we de bus. Snel de bus in en naar het hotel, lekker warm douchen en dan gezellig samen dineren. Het was een mooie, leuke en enerverende dag geweest. We hebben weer een van ’s werelds erfgoederen bezocht. Nog een paar te gaan. De Hangende Tuinen van Babylon zal niet lukken (of was dat een van de wereldwonderen?)  maar andere zijn er nog wel.

Morgen pas om 10 uur vertrekken. Lekker uitslapen! Heerlijk, vooral met die vermoeide benen.