Jammer genoeg mocht je er niet fotograferen en filmen. Het was jammer dat we geen eigen tijd hadden om het museum verder te verkennen. Er waren munten, gebruiksvoorwerpen maar ook delen van tempels en tombes alles met zijn eigen verhaal.

Syrië is een land met weinig criminaliteit. In Damascus, een stad met 3 miljoen inwoners, kun je veilig rondlopen zonder dat je steeds de hand op je tas moet houden. We kwamen nog een Nederlandse vrouw tegen die daar al een week in haar eentje was en het beviel haar prima.

De bus zou ons naar de Grote Moskee van Damasus brengen. Lucia en ik waren aan het kijken hoe het verkeer geregeld werd en doordat de chauffeur ons riep, keken we op; de hele bus was leeg en wij moesten er ook uit. Lucia vergat de videocamera maar gelukkig had ik de fotocamera nog in mijn broekzak en kon ik daarmee filmen en fotograferen. De gids had niets gezegd, ook niet dat we niet meer in de bus terug konden en dat we die pas  ’s avonds weer zouden zien. We were not amused, weer een steek laten vallen. Dat kwam waarschijnlijk doordat we even op een gunstige plek mochten stoppen van de politie maar waar de bus meteen weer weg moest. Ik hoopte maar dat ik uit zou komen met de batterijen de reservebatterijen lagen in de bus en ook maar hopen dat de geheugenkaart niet zou vollopen. Dat is gelukkig allemaal meegevallen.

Op naar de Umayyad moskee. Deze is vele malen verwoest geweest door brand en vernieling maar telkens weer opgebouwd. Het is ook een belangrijke moskee. Rond 800 AD was Fatima, de dochter van Mohammed de profeet, getrouwd met Ali. Zij kregen een zoon Hoessein. Deze was gevraagd naar Irak te gaan om kalief te worden maar werd daar onthoofd. Zijn hoofd werd naar Damascus gebracht en daar begraven. Daar overheen is de Umayyad moskee gebouwd.

We hebben twee prachtige moskeeën bezichtigd. De vrouwen moesten daar een lang gewaad met capuchon aantrekken, zeer aantrekkelijk. In de Umayyad moskee was deze koepel gebouwd boven de plek waar het hoofd van Johannes de Doper was begraven. In de andere moskee was een ruimte waar de dochter van de eerder genoemde Fatima begraven lag. Mensen haakten hun vingers in het gaas, baden en weenden. Ze huilden ook oprecht, zo leefden ze zich in.

Daarna weer over markten en langs winkels naar de St. Ananias kerk.

 

 

In een drieluik in deze kerk zie je daar het verhaal van Paulus die blind was geworden en die doordat hij door St. Ananias werd gedoopt weer kon zien. Later vertrok Paulus en werd in een mand afgevoerd naar een van de poorten in de muren van Damascus. We beluisterden daar nog een koortje dat aan het oefenen was; het klonk niet onverdienstelijk.

Daarna was het snel naar de bus waar een schoenenpoetser mijn schoen wilde poetsen en zijn maatje een zielig verhaal had dat hij uit Irak was gevlucht.
Toen de bus in en op weg naar Amman. Onderweg stopten we nog even voor een plaspauze en konden we gelijkertijd wat inkopen doen in de winkel daar voor een habbekrats.
Op de heenweg hadden wij bij de grens al kennis gemaakt met onze gids in Syrië. Het duurde wel meer dan anderhalf uur voor we de grens over waren en we werden met een gestempeld paspoort meerdere malen in de bus gecontroleerd.
Ook bij de terugweg duurde het heel lang voordat we onze weg konden vervolgen. De hele bus werd binnenstebuiten gekeerd en wij moesten eruit. Eenmaal in de bus kregen we onze paspoorten weer terug en werden even later weer door een douanier persoonlijk gecontroleerd en welkom geheten in Jordanië. Het was een leuke dag waarbij we zoveel indrukken hebben opgedaan dat het je niet allemaal meer helder voor de geest staat. Ik hoop dat het ongeveer klopt wat ik hierboven heb opgeschreven.

Om half elf waren we weer bij het hotel. Morgenochtend om 6.30 uur krijgen we onze wake-up call.