In het laatste hotel op Java had ik nog een algehele lichaamsmassage ondergaan. Achter de balie stond een jonge schone van een jaar of 22. Toen ik ging liggen kwam de masseuse, 73+ schat ik. En een harde gespierde vingers dat ze had. Soms verbeet ik me gewoon als ze even een spier tussen haar vingertoppen liet rollen.

Op Bali aangekomen duurde het nog een paar uur voordat we bij het hotel aankwamen. Nog even de fooi voor de chauffeur en de bijrijder regelen en het feest op Bali kon een aanvang nemen.

Van de fooienpot was nog geld over maar gids wilde daar zelf niets van hebben; hij vond dat hij genoeg van de groep had gekregen. Hij kon nu terug naar zijn woonplaats om even de zorg en begeleiding op zich te nemen van de zeven weeskinderen die hij in huis had.

Maar goed, bij het hotel namen we afscheid van vier leden van de groep; die zaten in een ander hotel, dat veel verder van de bewoonde wereld af lag dan het hotel van ons. Willem en JP hadden spijt dat ze niet beter opgelet hadden. We liepen het hotel binnen. Wow, wat een prachtig hotel met vissen, grote watervallen en een heerlijk warm zwembad. Het was al een genot om in de lobby te zitten. Toen naar de prachtige ruime kamers en daarna een snelle duik in het zwembad. Mijn huid stond strak en mijn benen voelden loom aan, ik denk van de massage van de dag ervoor.

Eerst gingen we nog eten bij Ronald, een tent die Willem en Jantje hadden uitgezocht en toen terug naar het hotel. We lagen redelijk vroeg in bed met het vooruitzicht van uitslapen na al die dagen van 5/6 uur opstaan. Van uitslapen kwam niets terecht. Je lichaam was al ingesteld op vroeg opstaan en dus zaten we al vroeg aan het ontbijt. Daarna was het Sanur verkennen en een duikschool zoeken om de volgende dag te kunnen duiken. Dinsdag duiken en donderdag vliegen, daar zat genoeg tijd tussen en het waren geen diepe en ook geen decompressieduiken.

’s Avonds hadden we om half acht in de lobby afgesproken. Daar zat een pianist op de vleugel te spelen. Ik ging even kijken en hij vroeg of ik wat wilde spelen. Dat deed ik want ik wilde de vleugel wel uitproberen. De aanslag en het geluid vielen tegen en ik stond op oom te vertrekken. De pianist vond dat jammer.

We vonden een tent waar we dachten redelijk te kunnen eten. Boven ons zat een gekko te schreeuwen. Hij zegt ook echt “gekko” . Na het eten genoten we nog van een heerlijke Italiaanse cappuccino en een stuk appelgebak onder het genot van pianoklanken, voortgebracht door een pianist aan een Yamaha piano. Dia man speelde heel goed en wij gaven hem dan ook af en toe applaus wat hem stimuleerde om nog meer te spelen.

Toen we weg gingen, liep ik naar hem toe om een praatje met hem te maken. Tot mijn verbazing sprak hij vlekkeloos Nederlands. Hij vroeg of ik wat wilde spelen. Ik ging zitten en speelde en zong “Make you feel my love” van Adele, overigens ook vertolkt door Bob Dylan en Garth Brooks. Vervolgens nog wat andere nummer waarna hij het overnam en hij speelde ik zong. Het werd nog heel gezellig, maar ook daaraan kwam een eind. Hij vroeg wanneer we weggingen en vond het jammer dat we al weg waren als hij weer moest optreden; hij wou samen met mij. Wij moesten echter op tijd naar bed omdat we vroeg op moesten voor het duiken.

De volgende ochtend waren we op tijd bij de duikschool en we werden in een busje gepropt, een Balinese limousine noemde hij het. Toen door het water waden naar de boot. De zee was heel vlak terwijl het toch de Indische Oceaan is. Maar toen we door de branding heen waren, was ik blij dat ik anti zeeziekte pillen ingenomen had. Ik heb Travacalm uit Australië meegnomen. Daarmee doorsta ik heel ruw weer en ik word er niet slaperig of suf van. Als je gaat duiken is dat natuurlijk wel prettig.

Na een uur varen kwamen we aan bij Manta Point en plonsden over boord. Even checken of we goed uitgelood waren en toen naar beneden. De grootste diepte was 12 meter en even later kwamen de manta’s. Ze bleven om ons heen spelen. Het was geweldig om die metersgrote lappen vis over  en om ons heen te zien zweven. Het leken wel vogels, zo gracieus ze zich door het water bewogen. Wat een sierlijke wezens.

Ik heb ook nog een kort filmpje met dit verslag meegestuurd dat je met Mediaplayer kunt afspelen.
Daarna voeren we naar de volgende duikstek, een rif niet al te ver van het strand van het eiland. De tweede duik was een flauwe versie van een Rode Zee duik met minder kleur dan in de Rode Zee. Dit laatste heeft te maken met de chemische eigenschappen van het water. Maar het was een aardige duik.
Opgetogen kwamen we weer terug bij de duikschool. Een van de instructeurs daar klapte zijn portefeuille open en de vlammen kwamen er over de gehele breedte bovenuit. Je kon er een sigaret bij aansteken. Hij deed nog meer trucs. Het bleek dat hij 17 jaar lang goochelaar was geweest.

Nog even gezwommen, gewinkeld en ’s avonds gedineerd en na een hete nacht (nee, niet verkeerd interpreteren; de airco stond gewoon niet aan) begaven wij ons naar het ontbijt.
Om half tien hadden we afgesproken in de lobby om met zijn zessen in busje naar Ubud te gaan,een kunstenaarsstad. Wat viel dat tegen zeg.

We hadden om drie uur afgesproken. Het was alsof de tijd niet om kwam. Op de markt kocht Lucia nog een tasje met snoep en deelde dat uit aan arme mensen. Terug in het hotel snel het zwembad in.

Na wederom zo’n zelfde hete nacht (al was de airco aan) was de dag van vertrek aangebroken. Ini stuurde nog een mail met het advies een warme muts te kopen voor de aankomst in Nederland.

Straks ga ik mijn koffer inpakken en om 13.15 uur vertrekken we naar de luchthaven.
Als jullie dit lezen zijn we al in Hong Kong of zelfs al onderweg van Hong Kong naar Schiphol. Het was een prachtige vakantie met als hoogtepunten, de Borobudur, de Bromo vulkaan, het weeshuis “Het schone streven” en de duik met de Manta’s.

Nu eerst jarig worden, 40 jaar getrouwd zijn, een uitstapje naar een hotel met de kids en dan op naar de volgende vakantie.
Bah, wat een naar leven hebben wij toch! :-)

Bali, 28 januari 2010.