We zijn miljonair!!!!!!!! Ik heb net een paar miljoen gepind. Voelt goed om miljonair te zijn.

De treinreis naar Yogyakarta verliep voorspoedig. Onderweg zagen we prachtige taferelen die zo van een schilderij gestolen zouden kunnen zijn. Keurig geordende rijstvelden met op de achtergrond een vulkaan. Wat later in het bergachtige deel de sawa’s op terrassen omgeven door pittoreske huisjes en dorpjes die tegen de bergwand geplakt leken.
Toen we bij een van de stations stopten en we de deur aan de andere kant van het perron open deden werden we bestormd. Lucia deelde tandenborstels, shampoo, zeep, snoepjes en tandpasta uit. Toen ze de laatste paar tubetjes tandpasta aan een vrouw gaf om te verdelen over de anderen griste ze alles bij elkaar en stopt ze het in haar tas. Niemand kreeg wat.

De laatste snoepjes waren weggegrist en voor het jongetje op de foto was niets meer!!!!!

Na een prachtige acht uur durende treinreis arriveerden we in Yogyakarta.
We moesten even wachten op ons vervoer en toen we op het terrein rondkeken, zagen we een afgedankt etenskarretje bij het oud vuil staan. Daarmee had ooit iemand mee in zijn of haar onderhoud voorzien. Op de foto erna kun je zien waarom het zo’n rommel is.
De bezem is versleten!

Tijdens de reis naar het hotel nog een foto vanuit de bus gemaakt van het verkeer. Er zijn vele malen zoveel brommers, motoren en scooters als auto’s en er wordt van alles op vervoerd.

We zaten in een prachtig hotel. Daar lieten we even een foto van onszelf maken om naar Wendy te mailen. Die werd op 19 januari alweer 28 jaar. Ze begint al bejaard te worden. Ik ben benieuwd of het haar op deze leeftijd wederom lukt om Nederlands kampioene latin-american te worden.

De bus bracht ons aar een prachtig restaurant in Boeddhistische /Hindoe stijl. Deze twee godsdiensten zijn hier toch tamelijk verweven. Je ziet het soms ook aan de Hindoe bouwstijl die vaak stupa-achtige vormen vertoont. Tijdens de maaltijd werden vergast op traditionele Javaanse muziek. Later kwamen er ook nog zangeressen bij. Sommigen vonden het mooi maar voor mij was het wel leuk maar het leek wel of ze steeds dieper in de ellende verzonken.

Vol gegeten brachten we een bezoek aan een batik werkplaats. Batikken is een erg arbeidsintensief proces. Op het doek, katoen of zijde, wordt een tekening aangebracht. In dit geval waren het tekeningen van de meester. Vervolgens worden lijnen en vlakken gevulde met was. De hete was wordt in een klein trechtertje gedaan dat aan een steeltje vastzit. Zo brengen ze de was aan. Vervolgens wordt het doek in een kleurstof gewassen.
Overal waar geen was zit, is het nu gekleurd. Nu wordt de was er uit gestreken en wordt op andere plekken was aangebracht waarna het doek in een ander verfbad gaat. Dit proces wordt net zolang herhaald tot alle kleuren zijn aangebracht en je hebt een prachtig kunstwerk. Zelf hebben we het ook nog even geprobeerd. Dit heb ik overigens vroeger op de lagere school ook vaak met leerlingen gedaan. Of ze dat nu nog doen?

Na het batikken brachten we een bezoek aan een zilverfabriek. Het bewerken van het ruwe zilver tot een sieraad is absoluut een arbeidsintensief proces en heel leuk om te zien. Lucia kocht nog een paar oorbellen. Toen ik merkte dat ze een ander paar duurdere oorbellen ook leuk vond, zeik ik dat ik er niets aan vond en vroeg een medereiziger ze voor me te kopen. Ik hoop dat ze er niets van heeft gemerkt. Maar ja, Lucia kennende!!!!!!

Deze twee alinea’s worden voor de versie die zij leest even gewist. De oorbellen gebruik ik om straks op 10 februari haar opnieuw ten huwelijk te vragen als we 40 jaar getrouwd zijn.

En toen in de fietstaxi naar de tempel. De bestuurder van mijn taxi werd al door zijn collega’s meewarig uitgelachen. De reis was leuk maar je hebt in al dat verkeer wel een zuurstofmasker nodig. Als je dit elke dag doet, word je niet oud.

Onderweg naar de tempel zag ik nog een huis waar werkelijk mensen in wonen en een huis in aanbouw. Het bamboeskelet staat al. Mijn taxi reed naar de verkeerde ingang en de bestuurder moest toen de anderen gaan zoeken. In ieder geval is zijn conditie behoorkijk toegenomen na dit ritje met mij.

In de tempel weren we rondgeleid door een archaïsch Nederlands sprekende oudere man. Het was interessant om te horen en we zagen prachtige kunst- en bouwwerken, kristallen kroonluchters, muziekinstrumenten. De voorlamp van de fiets zal de ouderen onder ons nog wel bekend voor komen.

We werden nog verder rondgeleid in het tempelcomplex, maar Marion, Lucia en ik verdwaalden in het aangrenzende dorpje en de markt. We zagen nog een huisje met een eigen waterput die nog in gebruik was. Op de markt lag een oude vrouw tussen haar koopwaar te slapen terwijl de vliegen om een plekje vochten op het vlees dat ze in haar kraam had. Een paar meisje vroegen of ze met ons op de foto mochten. Dat kwam niet omdat ik erbij was hoor want ik was er nog niet toen ze het vroegen. Dit fenomeen kwamen we nog heel vaak tegen. Waarom ze dat graag willen, is me een raadsel.

De duiven die hier verkocht worden, keren nadat ze door de nieuwe eigenaar zijn vrijgelaten, weer terug. Waarom ze verkopen, is me ontgaan. De koper zal dit ook wel weten. Het zal wel geluk brengen, net als het houden van een vogel in een kooi.

Tijdens het typen van dit verslag valt ineens de stroom uit. Geen internet meer, stilstaande watervallen, koelkasten en airco’s die niet meer werken. Maar dat gebeurt hier vaker. Na dit gebeuren luchtten we eerst op een prachtige plek, gelardeerd met muziek en toen op naar de Prambanan tempel. Toen we dichtbij waren, begon het zo verschrikkelijk hard te regen dat we dat excursie afbraken . De volgende dag zouden we terugkomen. Mijn sandalen konden niet zo goed tegen het feit dat ik in 15 cm hoog water liep en gaven de geest. Gelukkig had Lucia de tegenwoordigheid van geest gehad om twee paraplu’s te huren voor een paar duizend roepia’s waardoor het grootste deel van ons droog bleef.

De volgende dag verlieten we Yogyakarta om op weg te gaan naar Bandung. Onderweg bezochten we tempel nogmaals. Je ziet heel goed de stupa-achtige vormen in de Hindoetempels terug. Op dit terrein staan ook Boeddhistische en Hindoetempels vlak bij elkaar. In het verkeer zie je ouders met kinderen tussen zich in op een motor rijden, bijvoorbeeld een zuigeling in een doek en een peuter er tussenin of voorop. In de rivier werd hard gewerkt; stenen verzamelen, wassen en ook je behoefte doen.

Later onderweg naar Bandung prachtige landschappen met vulkanen op de achtergrond. Dat is niet zo moeilijk want deze archipel is een zeer seismisch actief gebied. Geurende de gele weg slingert de weg door een dicht tropisch regenwoud.
We reden door dorpen maar veelal was er langs de weg veel lintbebouwing met hier en daar een akker en verder het dichte regenwoud. Maar nu eerst een bezoek aan de Prambanan tempel. We zitten nog steeds op Java.

Het volgende verslag zal nog verhalen over de Prambanantempel waarna wij afreisden naar Bandung, waar wij ook het nodige meemaakten.
Tot nu toe is het allemaal geweldig!

Bali, 25 januari 2010.