De reis naar Wadi Lahami, Egypte

Op donderdag 21 april was het zover, we gingen met een groep van zeven naar Wadi Lahami (spreek uit  Wadi Lagmie). Om 11 uur waren Marco, Maarten, Marcel, Rob, Klaas, Tessa en Phillip op Schiphol. Natuurlijk was er vertraging maar even voor tweeën zaten we dan toch in de lucht.
De steward en stewardessen hadden een opvoering gegeven over de reddingsmiddelen. Een van hen zou er zelfs bij dansen. Dat hebben we niet gezien want zij bevond zich achter ons. Nochtans hebben wij voor hen geapplaudisseerd onder grote hilariteit van de andere passagiers.
Op gegeven moment stond ik voor het toilet te wachten en de steward vroeg mij even uit de weg te gaan. “Ze moeten schoonmaken”, zei hij. “Schoonmaken, waarom”?, vroeg ik. “Ze moesten het groter maken”, zei hij. Ik had geen gehoorapparaten in.

Na vijf uur  stonden we op het vliegveld van Marsa Alam. Niemand van het reisbureau te vinden. Zonder visum mochten we er niet uit. Phillip werd naar voren geschoven om even te onderhandelen voor 8 visa. De beambte kreeg €85,- en mocht de rest houden. Hij blij en wij mochten naar buiten alwaar men ons stond op te wachten.

Na een busrit van drie uur kwamen we aan bij een tentenkamp. Sommige tenten waren verlicht.
Er stonden ook twee gebouwtjes. Ik hoopte dat wij in een van die gebouwtjes terecht konden hetgeen later ook zo bleek te zijn. Mooie ruime kamers met een koepel erop.


Maar goed, eerst inchecken en toen eten in het restaurant. Nou ja restaurant, gewoon een rieten afdak op palen met wat tafels en stoelen. Eerst maar even eten en toen naar bed.

De volgende dag liepen we naar het restaurant. Toen zagen we hoe primitief het echt was. Na het ontbijt maakten we eerst een checkdive. Eerst aan boord van de rubberboot en op de plek aangekomen worstelden we om onze spullen aan te doen. Op commando maakten we een rol achterover en konden we uitloden. Ik was meteen zo zwaar als een half jaar geleden. Veertien kilo lood had ik nodig in het zoute water van de Rode Zee en mijn 7 mm dikke pak. Die dag maakten we drie duiken en een paar van ons 's avonds nog een nachtduik.

We duiken daar op prachtige zonovergoten riffen met hier en daar een schorpioenvis of een steenvis verscholen tussen het koraal. Een prachtige gestippelde egelvis had zich verstopt achter een paar begroeide rotsblokken. Een stel doktersvissen speelden verwoed met een prachtig gestructureerde kwal. Twee grote tonijnen kwamen nieuwsgierig op me af en zwommen rustig om me heen. Ineens was daar een grote schildpad. Hij botste steeds tegen het koraal en ik voelde aan zijn rugschild of hij niet ziek was. Het bleek niet zo te zijn want het schild was hard. Hij zal wel dronken gevoerd zijn door Rob. Na enige tijd verdween hij uit ons gezichtsveld. Schitterend gekleurde platwormen en naaktslakken vulden ons blikveld en kokerwormen trokken zich schichtig terug als we te dichtbij kwamen. Een groep eenhoornvissen cirkelde om ons heen, hopend op voedsel. De zon scheen verwoed neer op de zee en door de golven gebroken viel het licht op het koraal waardoor de kleuren op schitterende wijze tot hun recht kwamen. Het leek wel een sprookjestuin.

De mannen waren druk bezig met foto's maken maar zoals aan alles kwam ook aan deze duik een eind en wij stegen op. De boot kwam aan varen en de bemanning pakte de loodgordels en sets aan. Even afzetten en hup, als een zeekoe klauterden we aan boord.

Aan wal gekomen gingen wij een lekker drankje halen en zaten heerlijk in de zon, in de gaten gehouden door een zeearend die boven ons rondcirkelde.

Vier van ons gingen nog een nachtduik maken. Op gegeven moment hoorden wij hier aan de wal “Tonk”. Toen de anderen terugkwamen, zagen we wat het was. Tessa had een enorme bult op haar voorhoofd. In volle vaart was ze in het donker tegen de fles van Marco aan gezwommen.

Op dit moment komen de anderen net terug van de nachtduik met grote verhalen over een schildpad die lastig gevallen werd door wat vissen en gaan we aan de dis.
Morgen weer een leuke dag. Wel vroeg op trouwens.

Weg pet

Vanmorgen om zes uur opgestaan. Klaas deed de deur naar het terras open en we keken uit op een troosteloze Sahara met daarachter een winderige Rode Zee. Als je buiten loopt, weet je ook meteen waarom het Wadi Lahami heet. De bodem is hard als een droge rivierbedding. Snel in de kleren en even gewerkt aan azp (anti zeeziektepillen) en toen voor het ontbijt naar het afdak. Daar hoorden we dat Tessa gisteravond Marcel had verslagen met schaken en wel met een variant op het gekkenmatje. Het was het gekkenmatje te zien aan de onbetaalbare kop die Marcel trok toen hij ineens schaakmat stond. Na de briefing vertrokken we. Er was een behoorlijke deining maar de kapitein stuurde de Zodiac vaardig en met hoge snelheid over de golfkammen. Het waren weer geweldige duiken. De eerste duik werd pas echt mooi om een uur of half negen toen de zon eindelijk doorbrak waardoor het licht op magnifieke wijze over het kleurige koraal speelde. Het leek wel een schilderspalet.


Hoewel het krioelt van het leven valt het op dat er toch ander leven is dan meer noordelijk. We hebben nog geen murene of krokodilvis gezien en er zijn minder papegaaivissen en daarvan zijn er weinig blauwgroen zoals we dat gewend zijn. Koraalduivels kom je ook maar een enkele maal tegen. We zagen wel weer een grote gespikkelde egelvis met de stekels plat op de rug. Verwonderd en vriendelijk keek hij uit de grote ogen terwijl hij de fotografen steeds een fractie voorbleef. Zwemmende en stilliggende naaktslakken werden weer geschoten door onze fotografen. Toen Marco vlak onder de oppervlakte aan de bovenkant van het rif aan het fotograferen was, werd hij ineens omringd door een school donker gekleurde eenhoornvissen terwijl enkele trompetvissen achter hem wegflitsten alsof ze aan het jagen waren of gejaagd werden. Bij het teruggaan naar de boot waren we ineens met zijn zessen, Klaas was zoek. Hij zat echter alleen maar achter een brok koraal. Eenmaal aan boord stoof onze boot er vandoor over golven die weer iets hoger geworden waren. Maarten zat dapper met zijn pet op in de wind. Ineens zat hij dapper zonder pet op in de wind. De kapitein keerde de boot en wonder boven wonder werd er een vodje opgevist. Toen zat hij zielig met zijn pet op in de wind. We hadden nog een discussie over de gefotografeerde eitjes van een Spaanse danseres en over de napoleonvis die gewoon een baars bleek te zijn. Het was wel een heel indrukwekkend grote baars. Bij een van de duiken kwamen we nog langs een klein wrak dat er 25 jaar ligt en dat veel biomassa bevat. Het ruim zat vol met glasvisjes. Onderweg in gaten in het koraal zagen we ook van die glasvisjes. Duizenden krioelden er dan rond.

De dag werd afgesloten met eten, lachen en foto's kijken. Voor de zoveelste achtereenvolgende keer probeerden wij Tessa haar bordje te laten leegeten. “Daar schrikt mama niet van, dat doe ik al 19 jaar niet.” Morgen moeten we weer om zes uur op en gaan we naar een rif op 30 meter diepte.

Weg decoballon

Het lijkt wel of we steeds Maarten moeten hebben en dat is ook zo.
Nadat we een duik naar een meter of dertig hadden gemaakt had ik net mijn lood afgegeven toen ik naar beneden keek. Daar dwarrelde een zwart neopreen tasje met daarin een decoballon naar beneden naar een meter of vijftig. Als ik lood om had gehad, had ik hem nog kunnen opvangen voor hij te diep kwam. Maar helaas. Je raadt natuurlijk al van wie die ballon was. Inderdaad, Maarten dB.
Klaas was trouwens ook zijn tasje kwijt. Hij had even geoefend met zijn decoballon. Gelukkig kon Marcel hem nog ophalen. Door al dat gedoe was Klaas door zijn lucht heen en moest hij bij Tessa aan de octopus. Dat kon ook makkelijk want die ademt onder water niet. Na de meeste duiken kwam ze boven met meer dan 100 bar terwijl de anderen rond de 50 hadden. Marcel ging nog even paardje rijden op de fles van Klaas.

Vandaag door een magnifiek koraallandschap gedwaald. We zagen de prachtigste kleuren koraal in dit zonovergoten onderwaterwereldje. We zwommen onder een soort overkapping door om weer bij de boot uit te komen waarbij we een prachtige diepblauwe kleur konden bewonderen.
Wederom zo'n lief kijkende gestippelde egelvis, maar ook barracuda's, haaien en een murene. Hier en daar zagen we een verdwaalde tonijn, vliegende vissen en wat trompetvissen  die als een bliksemschicht door het water schoten. Marcel had ook nog makreel gezien. Ook toen we onderweg waren naar de duikstek zagen  we de vliegende vissen over de golven scheren.

Heel leuk waren de kleine gemaskerde kogelvisjes en natuurlijk ook de onvermijdelijke anemoonvisjes die om je vinger heen speelden als je er naar wees. Ze waren meteen zwaar in de verdediging.

De kogelvis hier rechts bleef rustig poseren voor de foto.

Er was een flinke deining en de boot klapte af en toe behoorlijk hard op het water. Toen we ons uurtje pauze hadden,  kregen we thee, koffie en cake. Er werd flink gestoeid en onder grote hilariteit werden Tessa, Maarten en Marco overboord gekukeld.

We zitten nu in het “restaurant” te wachten op onze nachtduikers, Klaas en Maarten. We zijn benieuwd naar hun verhalen.

Stuiteren en wrakken

Vandaag waren we weer om zes uur op.
Klaas was bezig in de badkamer en ik lag op mijn rug in bed naar de koepel te kijken.
De Romeinen gebruikten in de top een sluitsteen, maar die hadden geen beton. Hier is de koepel geheel met stenen gemetseld en in plaats van een sluitsteen zitten er wat kleine steentjes opgevuld met beton. Aan de buitenkant is de koepel bruin bepleisterd. Het is wel mooi.

Na het ontbijt gingen we op weg. Dit is geen zorgvuldige kapitein. De boot klapte regelmatig met een harde dreun op het water. Je zou het aan je nieren krijgen van al dat gestuiter. En degenen die nierstenen hadden, zijn ze nu kwijt. Spontaan vergruisd.

Voor acht uur lagen we in het water. Wat we toen zagen! Prachtige riffen omsloten schitterende binnenvijvers. De witte zandbodems waren hier en daar gedecoreerd met mooie koraalmoppen.
Een anemoonvisje knabbelde aan  de vingers om zijn territorium te verdedigen. Wederom speelde de zon over het rif, prachtige kleuren aan het licht brengend. Het leek wel een landschap uit de film “Finding Nemo.” Van de harde wind en hoge golven bemerkten we beneden niets. We bezochten nog twee wrakken, waaronder een heel grote Chinese zeesleper die er al sinds 1948 ligt. De wrakken waren prachtig begroeid. Van het andere wrak was niet veel meer over en wat er nog van over was, was bijna niet te herkennen als wrak door de uitbundige biomassa die zich aan het metaal heeft vastgezet.

Bij de derde duik 's middags speelden we nog met een schildpad  die aan het rondsnuffelen was en even daarna zwom er een enorme gemarmerde baars voorbij. De schildpad liet alles rustig op zich af komen maar de baars was duidelijk niet gediend van al die aandacht en zwom rustig de diepte in.
Op de bodem van de binnenvijver zat nog een heel kleine witte murene verstopt tussen het koraal en op weg naar buiten passeerden we koraalpartijen die als grote dikke bomen met stevige takken in het zand verankerd waren.

We zitten nu in het restaurant te wachten op ons driegangen menu, tussen al het gekakel door merkt Klaas terloops op tegen Tessa dat ze wel kan duiken maar dat ze nog wel veel kan leren van de kerels om haar heen. “Welke  kerels?”, was het nonchalante antwoord.
Weg snorkel

Tja, we hadden M. de B. niet meer met name willen noemen, maar ja als je je snorkel kwijt raakt en je moet nog snorkelen met de dolfijnen dan vraag je erom.

Maar goed, onze dag begon weer om zes uur. Er stond niet veel wind wat wel prettig is als je met dolfijnen gaat snorkelen. Om half acht waren we al onderweg, maar eerst moesten Marco en Klaas terug naar de kant strompelen over moeilijk terrein om loodgordel en snorkel te halen. Toen had Maarten zijn snorkel nog. Gaandeweg de ochtend kwam er steeds meer wind en midden op zee hadden weer fikse golven. We gingen eerst duiken bij een prachtig rif. Het lijkt wel of het met de dag mooier wordt. Superlatieven te over, helemaal als de zon over het koraal speelt. We zwierven door grotjes, spelonken, kleine kathedralen en grote gaten en elke keer weer was het een verrassing wat er tevoorschijn kwam. Het zou de Tuin van Eden kunnen benaderen maar dan onder water. Elke keer kwam je weer in een andere mooie binnenvijver terecht. Er waren niet zoveel vissen maar dat mocht de pret niet deren. Eenmaal in de boot terug bleek de snorkel van Maarten verdwenen te zijn, die lag nu op 30 meter.
Vervolgens voeren we naar Dolphin House en we hadden geluk want even later snorkelden we midden tussen de dolfijnen, een stuk of veertig. Voor Maarten was het natuurlijk wat lastig want die had geen snorkel maar gelukkig had hij bij DTA geleerd hoe hij lang zijn adem in kon houden en zo kon hij ook nog een glimp opvangen van deze prachtige dieren. Ik wilde ze nog allemaal een naam geven maar dat lukte niet want ik kon ze niet uit elkaar houden. Het was jammer dat de aanwezige boten hun mensen midden tussen de dolfijnen dropten want daardoor gingen ze er vandoor. Maar we hebben ze gezien en hoe.

Vervolgens voeren we vol gas naar het volgende rif, Abu Aka Fliep.
Daar gingen we zonder gids en in afzonderlijke buddyparen naar beneden. Onze gids, Loay, had gezien wat voor vlees hij in de kuip had. Bovendien kon je er niet verdwalen. Geweldige koraalbouwsels vielen ons ten deel. Ook hier weer weinig vissen maar we zagen nog wel een prachtig gecamoufleerde schorpioenvis. Weer hier schieten woorden te kort om het onbeschrijfelijke dat we zagen te beschrijven. Koraal in de meest uiteenlopende vormen en kleuren doemden in het zonlicht op als we dichterbij kwamen. Gele, rode, oranje en blauwe kokerwormen hadden zich aan het koraal gehecht en schoten naar binnen als we te dicht in de buurt kwamen. Magnifiek!!!!!

Op de terugweg doken we met veel geweld de golfdalen in. De boot raasde maar door en op zo'n manier dat er een paar met zere knieën en een zere rug van boord gingen.

's Middags doken we weer op een ander rif, Shabrour. Met een negative entry ploften we naar beneden en meteen boven op een napoleonvis. Hij liet zich goed fotograferen omdat hij voedsel aan het zoeken was. Wat tonijnen verschenen in ons blikveld terwijl een verdwaalde trompetvis rustig langs zwom. Verder zagen we nog een heel klein geel gevlekt schorpioenvisje tussen het koraal. Groter dan 3 cm was hij niet. Net toen we een Jacobsschelp gefotografeerd  hadden, kwam de napoleonvis ons weer opzoeken. Doopvontschelpen in verschillende kleuren (vooral blauwpaars) zagen we te over en ook in alle maten variërend van 2 tot groter dan 30 cm. Murenes, anemoonvisjes, fusiliersvisjes, gemaskerde kogelvisjes, grondels en nog veel meer prachtig gekleurde vissen vielen ons ook nog ten deel.

Met een tevreden gevoel sloten we deze duik af en raasden de kant tegemoet. Sommigen hadden met nitrox gedoken en dat scheelde 3 uur no fly time.
Voor morgen hebben we nog twee mooie extra duiken geboekt. De middagduik slaan we over in verband met vliegen.

Maarten weg?

Tja, dat zou je denken na al het voorgaande maar niets is minder waar want er gebeurde hem niets en hij heeft zich gedragen als een voorbeeldige buddy.

Onze eerste duik ging naar een meter of 40/45. Meteen zagen we een prachtige napoleonvis en later nog een kleintje. Een schooltje barracuda's zwom vlak langs ons en wat tonijnen dartelden vrolijk om ons heen en er was nog een grote murene die vervaarlijk  met open bek zijn kop heen en weer bewoog.

Ik had al wat spetters zout water in mijn ogen gekregen bij het leegblazen van het masker en dat gebeurde nog een paar keer. Mijn ogen brandden verschrikkelijk en gingen tranen. Ik besloot na mijn buddy gewaarschuwd te hebben dat mijn ogen zeer deden en ik slecht zag, tot boven de zes meter op te stijgen om mijn drie minuten op 5 meter alvast achter de rug te hebben als ik zou moeten opstijgen naar de oppervlakte. Het zicht werd steeds slechter en toen Marcel zijn drie minuten moest doen zag ik alleen maar schaduwen. Om op de juiste diepte te blijven hield ik me aan zijn fles vast en toen we boven kwamen, vertelde ik hem dat ik niets kon zien. Nu bleek hoe goed het is om goede buddy's te hebben. Hij draaide me meteen met mijn gezicht uit de zon. Vervolgens riep hij de boot maar daar hadden ze het te druk. Ik kon gewoon alles behalve goed zien dus werd ik naar de boot begeleid.
Daar de gordel af en het vest uit en toen zoeken naar het touw om me aan op te trekken. Omdat ik niet goed zag, kon ik het eerst niet vinden dus mijn handen werden op het touw gezet.
We hadden de hoogste boot dus het was elke keer een toer om aan boord te komen maar ook deze keer lukte het. Marcel pakte meteen een fles water en toen kon ik mijn ogen uitspoelen. Wat een opluchting! Van Maarten kreeg ik een zonnebril en zo kon ik een poosje met mijn ogen dicht wachten tot het wat beter werd. Dat duurde nog bijna een uur.  Het brandde nog wel maar ik kon mijn ogen open houden en aan de volgende duik beginnen, onze laatste van die week.

Het was geweldig. We bleven vrij ondiep maar we zwommen door spelonken en half duistere grotten met hier en daar gaten in het plafond waardoor je een diepblauwe kleur kon waarnemen.
Op de bodem scharrelde een behoorlijk aantal blauw gespikkelde roggen rond.

We zagen niet veel vis, alleen wel wat scholen met duizenden glasvisjes en hier en daar een paartje vlindervissen. Toen we uitkwamen in de binnenvijvers verrezen daar exotische koraalburchten in een science-fictionachtig en sprookjesachtig berglandschap van allerlei kleuren koraal. Het was adembenemend om te zien en met een groepsfoto sloten we deze prachtige duik af om aan boord onze belevenissen te delen.

De volgende ochtend was het windstil en de zee was als een spiegel. Dat was voor het eerst. Jammer dat dat niet eerder in de week ook zo was, dat had een hoop gestuiter gescheeld.

De laatste maaltijd was patat met twee broodjes hamburger, een prettige verrassing. Behalve dan voor Klaas want die had de vloek van de farao te pakken. Gelukkig haalde hij het tijdens de reis van toilet naar toilet. Maar onderweg maakte hij nog een leuke foto van een vrachtwagen vol kamelen.

Op het vliegveld werden de gewichten van de bagage pijnlijk nauwkeurig gecontroleerd. De ene weegschaal was volgens de beambte wat licht; de andere band gaf zwaarder aan dus daarom nam hij die maar. Rob moest een tientje bijbetalen en Marcel zelfs €60,-. Hij had nog maar €50,- en daar deden ze het voor. Na de controle hebben we nog gezellig koffie gedronken  en vertrokken daarna zowaar te vroeg waardoor we om 00.40 uur al op Schiphol zullen landen.

Het is een geweldige week geweest met een gezellige ploeg die de rest van de DTA'ers nog lang jaloers zal maken met hun verhalen over de fantastische belevenissen.